Ik zie paniek en hysterie rondom mij. Mensen die oprecht bang zijn om ziek te worden, mensen die hun sociaal leven in duigen zien vallen, mensen die opeens wel erg met zichzelf geconfronteerd worden, mensen die opeens lijken te beseffen dat ze zich vragen moeten stellen bij hun relatie. De corona-lockdown zorgt er immers voor dat we opeens 24 u op 24 u samen moeten leven. Zonder pauze, zonder ontsnapping.
Dat zit hier gelukkig meer dan goed. Ik zou nergens liever opgesloten willen zijn dan hier thuis, bij hem. Dat sociale leven, dat komt wel weer terug. ’t Is even vervelend, maar dat is het einde van de wereld niet. Voor een confrontatie met mezelf heb ik ook geen schrik. Ik ben best wel fijn gezelschap voor mezelf. Bang zijn om ziek te worden heb ik ook niet. Even leek het erop dat ik tot de risicogroep behoorde, maar dat is gelukkig het geval niet. Bovendien heb ik een gezonde dosis fatalisme in mij: wat komen moet, zal komen, geen ontsnappen aan. Dat betekent niet dat ik niet voorzichtig ben. Dat ben ik wel. Maar niet panisch. We kunnen maar doen wat we kunnen doen. En gezond eten.
En toen werd het erger
Maar gisteren ging het licht toch even uit. Ik voelde de paniek even komen. Quick kondigde aan al zijn restaurants tijdelijk te sluiten. Slik. En tot overmaat van ramp volgde McDonald’s niet lang daarna. Nee, ik ben niet zo’n typische zwangere vrouw die niet van fastfood kan afblijven. Ik ben zo’n vrouw die verslingerd is aan fastfood. Met of zonder baby in de buik. Dus werden het gisterenavond frietjes in de oven. Het laatste pak uit de Carrefour. En toen was de paniek weer over. This is not a goodbye, it’s a #seeyousoon.
Met wat heb jij het het meest moeilijk?

Je hebt mensen die alles eten, je hebt mensen die moeilijker zijn wat betreft eten… en dan heb je mij nog. Of althans, zo was ik vroeger toch. Ik heb mijn ouders op zijn minst enkele grijze haren bezorgd omwille van mijn eetgedrag. Spruitjes, boontjes, tomaatjes… Geen enkel probleem. Maar vanaf het eventjes buiten het normale ging, was ik niet meer mee.
Toen ik de vorige As We Speak schreef, stond de vakantie ongeduldig aan mijn deur te trappelen. Mooie liedjes duren helaas nooit lang (maar herhalen zich gelukkig wel regelmatig). Intussen ben ik alweer een weekje aan de slag. Tijd voor een nieuwe update!
Oostende ligt op nog geen dertig kilometer van Brugge, maar toch kom ik er maar zelden. Onbekend is onbemind? Deze zomer ben ik dat hiaat in mijn kennis van de Belgische kust aan het invullen. Ik ging naar Uitgelezen aan Zee (
Afgelopen woensdag was het nog eens tijd voor een avondje Antwerpen. Samen met mijn lieve ex-collega Barbara ging ik iets eten in een nieuwe zaak op het Antwerpse Zuid: 
