persoonlijk

Lars aan de muur

Bij veel vrienden staat het vol met foto’s en hangen er overal foto’s aan de muur van de kinderen, van vrienden en van familie. Bij mij thuis niet. Ik heb nooit de behoefte gevoeld om mijn huis of appartement vol te zetten met foto’s van mezelf, mijn lief, mijn familie of vrienden. Nu ik intussen zelf een – al zeg ik het zelf – toch wel fotogeniek kind heb, komt de drang nog steeds niet boven. Ik vind het wel leuk om foto’s af te drukken, maar die hoef ik niet overal in huis tegen te komen. Gelukkig voelt mijn lief die behoefte ook niet, dus geen discussies op dat vlak in ons huis.

De voorbije jaren heb ik heel veel foto’s gemaakt, af en toe foto’s op Instagram of Facebook geplaatst, maar nooit iets afgedrukt. Af en toe had ik wel het idee om eens een fotoalbum te maken van een reis hier of een gebeurtenis daar, maar verder dan een idee is dat nooit gekomen. Te lui heet dat dan. En op een dag crasht je telefoon en ben je plots al je foto’s kwijt. Al gebeurd, maar toch niet enorm veel van geleerd. Laat dat een voornemen voor dit jaar zijn: van mooie momenten toch ook fysieke afdrukken maken.

De vraag van Drukwerknodig.nl of ik niet eens naar hun producten wilde kijken, kwam echt als geroepen. Omdat ik zo die goede voornemens meteen vorm kon geven én omdat mijn oma al heel lang aan het vragen was naar een foto van Lars. Wat bleek? Het was helemaal niet zo complex als ik vreesde en dankzij hen kon ik er écht iets moois van maken. (Met uiteraard ook wel wat lof voor Larsje zelf, want van een lelijk kindje kan je jammer genoeg geen mooie foto maken… ;-)) Wat was mijn oma blij toen ze een mooie, ingekaderde foto van haar achterkleinkind. (“ik zeg wel gewoon kleinkind hoor, anders is het zo ingewikkeld”) kreeg. Hij staat nu mooi tussen haar planten te pronken. En de lieve meter die bijna gaat verhuizen, kreeg er ook eentje. Als ze haar lievelingskind dan eens een paar dagen moet missen, heeft ze toch iets om naar te kijken… Het leerde me dat een foto van iemand die je graag ziet een prachtig cadeau is om te geven. (En dan vooral nog eens als het een mooi afgewerkt product is dat zo in de living kan geplaatst worden)

Ik doe niet zo veel samenwerkingen met mijn blog, maar deze vond ik om voor de hand liggende redenen wél heel leuk om te doen. Drukwerknodig.nl heeft trouwens nog heel wat leuke producten, zoals posters of roll-up banners. Neem zeker eens een kijkje!

Ben jij iemand die veel foto’s in huis heeft staan?

As We Speak #22

Wat vliegt de tijd ongelofelijk snel. Bij de vorige As We Speak zat ik nog met een bolle buik achter mijn laptop. Deze post typ ik met een jengelende baby naast mij. Hij heeft net gegeten, hij is dus blij, hij lacht en hij probeert zich verstaanbaar te maken. Dat lukt voorlopig nog niet, maar alles op zijn tijd. Hoe verging het jullie al die tijd?

Achter elke sterke vrouw…

Staat een nog sterkere man. De afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen en dat heb ik vooral aan mijn fantastische lief te danken. Die eerste nachten? Dat deed hij. Dat eerste badje? Dat deed hij. De eerste pamper die overstroomde? Daar ontfermde hij zich over. En dan heb ik het nog niet over al die volgende keren bij al die dingen… Zonder hem waren de afgelopen maanden nooit zo vlot en gemakkelijk verlopen.

Corona…

Is nog altijd niet achter de rug. We leken er eventjes vanaf te gaan geraken, maar het kwam weer terug. Dubbel zo hard lijkt het wel. Ik ken nog altijd maar weinig mensen die het zelf hebben gehad. Ik ken ook weinig mensen die zich totaal niet aan de regels houden. Maar ik ken ook bitter mensen die zich 100 % aan de regels houden. En dat vind ik helemaal ok. Ik ben ervan overtuigd dat als iedereen zijn gezond verstand zou gebruiken, het allemaal zo’n vaart niet zou zijn gelopen. Maar ik ben er ook van overtuigd dat we ons niet zo strikt moeten opsluiten als sommige mensen wel eens lijken te geloven. Redelijkheid is altijd de beste guideline… Anyway, we zijn weer vertrokken voor een aantal weken in semi-lockdown. Sterkte allemaal.

Vinted…

Blijft echt mijn beste ontdekking van de afgelopen maanden. Amai, wat heb ik al geld bespaard. En ook weer geld uitgegeven aan dingen die ik eigenlijk niet nodig heb. Maar dat is niet zo erg, want die nieuwe botjes van Essentiel kosten op deze manier eigenlijk niks. En UGGS zijn absoluut hun geld niet waard, maar ze zitten wel lekker warm aan mijn voeten voor nog geen tien euro.

Lezen…

Komt er eindelijk weer eens van. Voor De Zondag schreef ik een stuk over het nieuwste boek van Elena Ferrante. Dus las ik uiteraard dat nieuwste boek. En dat beviel me wel. En zo kocht ik dan ook maar meteen de hele Napolitaanse reeks. En wow, wat werd ik daar meteen ingezogen. Een absolute aanrader. Misschien schrijf ik er binnenkort wel eens een apart stukje over. En ik liet me ook overhalen om aan de reeks van De Zeven Zussen te beginnen. Altijd een slecht idee in mijn geval, want ik kan natuurlijk niet stoppen na nummer 1. Ik zit intussen aan nummer 5 en ga ze nu maar allemaal lezen.

En hoe gaat dat met jullie intussen?

Over verwachtingen.

Zou jij zolang willen thuisblijven dan?

En toen bleef het stil. Een verbijsterde blik. Van een man die het niet begreep. Of net wel. Het is me wat, de discussie van wanneer je als vrouw weer mag gaan werken na de geboorte van je kind. Ik was er snel klaar voor. Nadat de fysieke ongemakken voorbij waren, had ik weer zin om intellectueel uitgedaagd te worden. Dat is misschien wat overdreven. Om weer met volwassenen te praten dan. Want een baby – hoe schattig en perfect de mijne ook is – zegt niets terug.

Maar dat begrijpt niet iedereen. Want een moeder moet bij haar kind blijven. Zo hoort het namelijk. Zo heeft de natuur dat voorgeschreven. Ik ben niet zo voor teveel natuur. Lees maar wat ik over bevallen vind.

Ik heb hetzelfde gesprek met veel mensen gevoerd. Zowel mannen als vrouwen. Vrouwen begrijpen het vaak niet. En soms ook wel, en dan kijken ze wat jaloers. Want ze voelden het misschien ook. Maar zijn toch gezwicht voor wat hoort. Mannen begrijpen het altijd. In het begin niet. Dan krijg je te horen: “Als je bevallen bent, zal je wel thuis willen blijven”, “Jaja dat zal wel. Tot de baby er is, dan wil je niet meer gaan werken”. En dan heb je hen. Met de simpele vraag: “Wilde/wil jij dan ook minstens drie maanden thuis blijven als je kindje is geboren?”. Dan beginnen ze te blozen. En te stotteren. Ik ben er nog geen enkele tegen gekomen. Geen enkele die zich graag maanden aan zijn pasgeborene wil wijden. Flesjes geven en kakapampers verversen, het blijft iets voor de vrouwen. En dan besef je dat we toch nog een weg af te leggen hebben. Dat feminisme misschien niet zo grotesk is als je soms wil geloven. Want die typische verwachtingen zijn er nog altijd.

Om maar te zeggen: vandaag is mijn fantastische kind twee maanden geworden. En morgen ga ik officieel weer werken. Vroeger mocht ik niet. Zo is dat in België. Ik mocht niet eerder gaan werken, dat is zowaar om mij te beschermen. Ik mocht wel langer thuis blijven. Nog weken thuis blijven. Maar dat is niet zo aan mij besteed. Ik hou van mijn kindje, maar ik hou van nog zoveel meer. En mijn kind is het gelukkigst als zijn moeder (én uiteraard ook zijn fantastische vader) ook gelukkig is. En geluk, dat is wat telt.

Dag mama

Kleine Lars is intussen een kleine week oud. Dus moesten we ermee naar de pediater. Volgens de vroedvrouw en het ziekenhuis. Waarom kon niemand me echt vertellen. Dat moest gewoon omdat dat zo is. Nochtans is hij niet ziek of heeft hij geen noemenswaardige klachten.

Maar bon. Ge weet maar nooit, dus gingen we naar de pediater. Die Lars woog, luisterde naar zijn hartje, eens met zijn beentjes bewoog en vervolgens 45 euro incasseerde. Goed verdiend volgens mij.

Ik liep er mijn eerste moedertrauma op (als we de bevalling even buiten beschouwing laten). Hoewel ik bij het maken van mijn afspraak keurig mijn naam heb vermeld, werd ik verwelkomd met “Dag mama”. Ik was wat te verbouwereerd om daar echt op te reageren. Minstens vijf keer nog sprak ze me aan met “mama”. Nochtans kon deze vrouw qua leeftijd mijn moeder zijn.

Ik ben moeder geworden van een schattig mannetje. Maar dat definieert niet mijn hele identiteit. Ik word liefst aangesproken met mijn voornaam. En als dat niet lukt, dan mag mevrouw of juffrouw eventueel ook nog wel… 😉

Bevallen is barbaars…

lars …maar ge krijgt er wel iets fantastisch voor in de plaats.

Dinsdag 14 juli 2020. Vanaf nu niet alleen maar de Franse nationale feestdag, maar ook de dag waarop ons lieve zoontje Lars verjaart.

Ik was bang op voorhand, écht bang. Zo bang dat ik hoopte op een keizersnede. De datum mochten we kiezen, de manier waarop jammer genoeg niet.

Dus toen hij wilde komen, moest ik er door. Het is dikke bullshit wat ze zeggen. Dat je alles bent vergeten zodra je je baby in je armen hebt. Ik ben er niets van vergeten. Het deed zeer. Het duurde lang. En het is 2020. Kunnen we geen kinderen baren op een makkelijkere manier? Dat minder barbaars en voorhistorisch aanvoelt? Ik vind er niks moois of romantisch aan. Maar dat kleintje in mijn armen, dat was het natuurlijk wel waard. Welkom lieve Lars.

As We Speak # 21

Het is alweer eventjes geleden dat ik hier nog was. Ik heb vaak zin gehad om iets te komen schrijven maar er was altijd wel weer iets dat er tussen kwam. Blij om terug te zijn voor nog eens een persoonlijke update én om te horen hoe het met jullie gaat.

Coronatimes

Ik hoor veel gemor en geklaag, maar ik ben die hele coronaperiode vrij vlot aan het doorkomen. Misschien omdat ik niet zonder werk ben gevallen, dat maakt het uiteraard een stuk gemakkelijk. Dan spreek ik niet over het financiële, maar wel over de dagdagelijkse dingen. Het lijkt me verschrikkelijk om tijdelijk werkloos te moeten zijn in een periode als deze. Je zit namelijk in je huis opgesloten en kan nergens naartoe. Wij kunnen op dat vlak niet klagen. Zowel mijn lief als ik zijn gewoon aan het werk kunnen blijven en ik heb zelfs het gevoel dat we nog harder hebben gewerkt dan anders. Privé en werk scheiden is in deze periode natuurlijk erg moeilijk. Onze keukentafel is mijn bureau én keukentafel. Maar die laptop blijft eigenlijk quasi permanent staan. Klagen daarover vind ik echter niet terecht. We mogen ons gelukkig prijzen (en bovendien ga ik binnen enkele weken genoeg vrije tijd hebben)

Baby op komst

Het is nu stilaan écht aftellen. Nog ongeveer twee maanden en de baby zal er zijn. Onze kleine jongen. Nu ja, klein… Ik hoorde vorige week van de gynaecoloog dat het al een serieus stukje baby is geworden en dat hij daarom wellicht iets vroeger ter wereld mag komen. (Daar zit die “zwangerschapsdiabetes” mogelijk wel voor iets tussen, maar later meer daarover) Dat vind ik meer dan goed, alleen gaan we wel moeten zorgen dat de babykamer tegen dan helemaal klaar is.

Vinted

Kleertjes zijn er intussen al wel in huis. Met dank aan Vinted. Ik erger me al maanden aan die verschrikkelijke reclame van hen op televisie, maar intussen heb ik toch ook mijn weg naar Vinted gevonden. Voor geen geld vind je daar de leukste babykleertjes en dat vind ik geweldig. Ik heb zelf nooit tweedehands kledij gedragen, maar ik vind het wat gek om een hele babyoutfit helemaal nieuw te kopen. Na een maand is hij daar telkens toch weer uitgegroeid. Uiteraard heb ik me hier en daar toch wat laten verleiden om nieuwe kleertjes te kopen. Want online shoppen is iets waar ik me de laatste weken toch ook serieus aan heb bezondigd. Maar bon, mijn tip: Vinted dus. (En stiekem niet alleen voor babykleertjes, ik heb mezelf ook een prachtig paar botjes cadeau gedaan)

De fameuze bubbels

Gelachen dat we daar al mee hebben. Wat een farce die rare regeltjes die de politiek en de Nationale Veiligheidsraad ons opleggen. Gaan werken en winkelen is allemaal geen probleem, maar je vrienden en familie zien, ho maar. Ondanks het feit dat ik het niet helemaal eens ben met alles houden we ons wel netjes aan de regels. Veiligheid boven alles, nietwaar? Ik hoop vooral dat de cafés en restaurants weer open mogen want het wordt stilaan écht wel tijd voor dat eerste terrasje van het jaar. En ik hoop ook dat er aan de ouderen wordt gedacht. Want mijn moeke wilt dringend terug naar buiten. Door de tralies met elkaar spreken is toch ook niet alles…

En hoe gaat het met jullie deze periode?

Training Day

Ik ben intussen stilaan de tel kwijt geraakt, maar ik vermoed dat we stilaan week 4 van de quarantaine ingaan, niet? Hoe gaat het intussen met jullie?

Hier loopt het allemaal wel goed. Stilaan kom ik er wel in, in deze nieuwe manier van leven en werken. Af en toe komt de opstandigheid wel eens boven. Zoals gisteren. Na een hele week niet buiten komen, had ik ongelofelijk veel zin in een frietje. Zo gezegd, zo gedaan. We trokken samen naar de frituur. Maar daar… mocht ik niet binnen! Hoewel ik de maatregelen en het nut ervan heel goed begrijp, was dat er toch eventjes teveel aan. Niet dat het op zich veel uitmaakt, maar ik wilde verdomme ook even de geur van vette frieten opsnuiven. De frieten hebben mij daardoor toch even wat minder gesmaakt en ik tel de dagen af dat ik weer naar onze vertrouwde friturist mag om een lekkerder bakje friet te halen.

Mijn job speelt zich voor een groot stuk in de auto af. Veel verplaatsingen, vaak ook file. Corona zorgt ervoor dat ik dagelijks van thuis uit werk, wat een serieuze impact heeft op het aantal beschikbare uren per dag. Ook ’s avonds is er veel meer vrije tijd. En aangezien het nog geen weer is om tot middernacht buiten te zitten – en ik die fles rosé sowieso nog even moet laten staan – is er weer tijd om nieuwe series te ontdekken.

De laatst nieuwe serie die we hier volgen is Training Day, tegenwoordig elke donderdag te zien op ZES. Gebaseerd op de gelijknamige film blijkbaar, waar de roekeloze superflik de baan op moet met een groentje. Ik heb nog altijd geen Netflix, maar deze serie kunnen we toch een klein beetje bingewatchen, aangezien ZES elke donderdag meerdere afleveringen tegelijk op ons los laat. De intellectuele meerwaardezoeker zal er niet meteen mee aan zijn trekken komen, maar Training Day staat wel garant voor een avondje televisie kijken zonder al teveel nadenken.

Hoe gaat het met jou? En waar kijk jij zoal naar?

En toen werd ze dik…

Gewicht heeft me nooit bovenmatig geïnteresseerd. Omdat ik er ook nooit problemen mee had. Ik ben niet dun, maar ik weeg zeker ook niet teveel. Mijn BMI is perfect gezond en ik heb me altijd goed in mijn vel gevoeld. Soms zeggen mensen wel eens dat ik zo’n goed figuur heb, maar die liegen een beetje, want ik zie toch wel wat buikvet of dikke billen. Of ik ben gewoon te streng voor mezelf, dat kan natuurlijk ook. Om maar te zeggen: gewicht is hier nooit een issue geweest en ik heb altijd frieten gegeten en cola gedronken alsof ik dringend twintig kilo moest bijkomen.

De sumoworstelaar

Maar de tijden zijn veranderd. Ik ben zwanger en er zit een klein jongetje in mijn buik. Dat kleine jongetje blijft echter niet klein en dat merkt mijn weegschaal. Want jawel, ik heb intussen een weegschaal gekocht. En niet elke dag, maar toch enkele keren per week ga ik daarop staan. Om vervolgens een zenuwinzinking te krijgen. Daarnet was het weer zover: tegenover anderhalve week geleden is er bijna twee kilo bij. En dat zorgt voor paniek. Ik ben al serieus over de helft, maar ik moet nog wel eventjes. In mijn eigen beeldvorming zie ik er intussen al uit als een sumoworstelaar.

Zwanger is niet dik?

Mijn lief vindt dat ik overdrijf. En serieus overdrijf. Maar hij is een man. En mannen lijken anders naar dit gegeven te kijken dan vrouwen. “Maar ge zijt zwanger, dat is niet dik zijn, dat hoort er gewoon bij”. Misschien is dat wel waar, maar zo voelt het niet. Ik word stilaan moddervet. Gelukkig vooral mijn buik. Armen, benen en gezicht lijken toch nog een beetje gespaard te blijven. Maar het cijfer op mijn weegschaal is meedogenloos.

Bye bye aperitief

Nog even en ik moet bevallen. Dan komen er “spontaan” enkele kilo’s uit. Maar niet alles vermoed ik. En wat dan? Zij die nooit gesport heeft, zal moeten beginnen sporten? Ik zie het nog niet meteen gebeuren. Maar het zal moeten. Terwijl ik vooral zin heb om hele aperitiefsessies te houden en opnieuw te drinken. En opnieuw frieten te gaan eten in de Quick eens die corona wat is gaan liggen. Maar het zal even water en brood worden…

Ervaringsdeskundigen, wat moet ik doen?

As We Speak #20 – Coronatimes

taart, jarig, verjaardag Het is intussen bijna drie jaar geleden dat ik mijn laatste As We Speak schreef. Drie jaar en heel wat veranderingen later ben ik er weer. In een heel speciale tijd overigens. De laatste twee weken zitten we grotendeels binnen, in ons eigen huis. Corona, waar ik eerst nog eerder luchtig over deed, heeft een veel grotere impact dan we – of ik toch – op het eerste zicht konden vermoeden. Hier gaan we dan:

Reizen

Daar kunnen we voorlopig een grote streep door trekken. Reizen is eventjes niet mogelijk omwille van corona en dat is jammer. Doorgaans maken we in de zomervakantie met twee een reisje. Omwille van de zwangerschap beslisten we om tijdens de Paasvakantie en weekje naar Italië te trekken, op bezoek bij mijn tante. In Italië is de situatie een pak erger dan hier. Zij gingen al veel eerder in quarantaine en het einde lijkt daar nog lang niet in zicht. Dat tripje kunnen we dus maar best vergeten. Hopelijk is ons kleintje een stil en braaf kind. Misschien kunnen we dan tegen het einde van de zomer toch even naar daar?

Werken

De voorbije jaren combineerde ik drie jobs. Mijn fulltime job, het freelance werk én een flexijob. Ook hier voel ik een serieuze impact van corona. Doorheen de week werk ik als sales. De voorbije twee weken zag ik dan ook al mijn afspraken geannuleerd worden. Gelukkig zijn er wel mogelijkheden om door te werken. We zoeken alternatieven, bereiken onze klanten via Teams en telefoon én ik kan voor een keer ook eens wat ander werk doen binnen het bedrijf. Komende week staat er bijvoorbeeld een interview gepland voor een van onze magazines. Het freelance werk gaat ook door. Weliswaar wat aangepast. Zoals je enkele dagen geleden al kon lezen, verschijnen we voorlopig even enkel digitaal. Steun ons en maak tijdelijk mee die switch. Binnen enkele weken kan je de krant gewoon weer op papier gaan halen. Mijn flexijob daarentegen is een ander verhaal. Ik werk al vele jaren op zondag in Café Hopper in Antwerpen. Zoals jullie weten zijn alle cafés en restaurants dicht. De vraag is maar of ik nog terug zal kunnen gaan. Mogelijk heeft corona mijn zwangerschapsverlof serieus vervroegd.

Televisie

Zoveel tijd extra is er eigenlijk niet. Ik ben best druk bezig met het werk. Bovendien wisselen we hier telkens een rustige week af met een drukkere week. Tijdens die drukke week wordt er ook gespeeld, geknutseld en getekend (al ben ik in die laatste twee absoluut niet goed). Toch zijn er een paar programma’s waar ik wekelijks wel naar uit kijk. The Blacklist (donderdagavond – ZES) staat daarbij met stip op 1. Op zondag volgde ik de voorbije weken Over Water (nog te bekijken op VRT NU). Nu dat afgelopen is, kijk ik trouw naar FBI (zondagavond – VIJF).

Mentale gemoedstoestand

Op een leuke manier gek ben ik altijd al geweest. Daar heeft corona niets aan veranderd. Maar verder gaat het uitstekend hier. Ik merk dat veel mensen het moeilijk hebben met wat er allemaal gebeurt of net niet gebeurt. De angst om besmet te raken of iemand te besmetten is ook alomtegenwoordig. Gelukkig gaan we er hier op een gezonde manier mee om. In het dagelijks leven ben ik altijd al positief ingesteld geweest en dat lukt me nu ook zonder moeite. Uiteraard is het niet altijd fijn dat onze bewegingsvrijheid beperkt is, dat we niet zomaar eens naar familie of vrienden kunnen rijden,… Maar ik besef dat dat maar tijdelijk is en vind intussen rust en plezier in huis. Mijn lief verjaarde in deze periode. We konden niet uit eten gaan maar haalden wel een lekkere taart en hadden ook een fijne dag. We zijn niet alleen, iedereen zit in hetzelfde schuitje.

Hoe gaat het met jou?

Geboortekaartje gezocht

Ik kondigde het onlangs al aan: wij doen aan gezinsuitbreiding en mogen binnen enkele maanden een (hopelijk) lief jongetje verwelkomen. Dat wordt meestal aangekondigd met een geboortekaartje.

Daarvan hadden we gehoopt het bij onze werkgever te kunnen laten drukken. Gegarandeerd verzekerd van een goede service en kwaliteit. Helaas. Omdat je nooit zeker weet wanneer zo’n kleintje eraan komt én omdat er in de zomer ook een collectief verlof is waarbij er niet gedrukt wordt, zullen we een andere piste moeten onderzoeken.

Vol goede moed surfte ik al eens online op zoek naar een leverancier van geboortekaartjes. Het aanbod is echter gigantisch. Zoveel vragen: laten we iemand ontwerpen en drukken we apart, kiezen we voor een website waar je het kaartje kiest en standaardinfo kan aanpassen,…

Zoveel vragen, zoveel mogelijke antwoorden. Gelukkig is er een online community met heel wat kennis en ervaring.

Dus ik richt me graag tot jullie: wat zouden jullie doen? Iemand goede ervaringen met bepaalde partijen of bedrijven? Links naar blogposts met leuke tips?