…maar ge krijgt er wel iets fantastisch voor in de plaats.

Dinsdag 14 juli 2020. Vanaf nu niet alleen maar de Franse nationale feestdag, maar ook de dag waarop ons lieve zoontje Lars verjaart.

Ik was bang op voorhand, écht bang. Zo bang dat ik hoopte op een keizersnede. De datum mochten we kiezen, de manier waarop jammer genoeg niet.

Dus toen hij wilde komen, moest ik er door. Het is dikke bullshit wat ze zeggen. Dat je alles bent vergeten zodra je je baby in je armen hebt. Ik ben er niets van vergeten. Het deed zeer. Het duurde lang. En het is 2020. Kunnen we geen kinderen baren op een makkelijkere manier? Dat minder barbaars en voorhistorisch aanvoelt? Ik vind er niks moois of romantisch aan. Maar dat kleintje in mijn armen, dat was het natuurlijk wel waard. Welkom lieve Lars.