Veel meer dan een As We Speak van tijd tot tijd lijkt er voorlopig niet in te zitten. Hoewel corona ons leven enigszins lam legt, lijkt het mijne toch constant druk-druk-druk te zijn. Niet helemaal onlogisch uiteraard met één week op twee een levendig vol huis en de andere week een kleine uk van bijna negen maanden.

De baby…

… is perfect. Mijn kind, schoon kind denken jullie wellicht. Maar dat is het niet. Hij is écht perfect. Waarom? Hij slaapt goed. Niet af en toe, maar élke nacht. Consequent. Al maanden. We leggen hem om 21 u in zijn bedje en we maken hem om 7 u wakker. Soms is hij al wakker. En dan brabbelt hij een beetje. Maar wenen doet hij dan niet. Heerlijk. Daarnaast is hij zelden ziek. Een vallingske ja, maar dat heeft hem niet belet om vrolijk te blijven en toch naar de crèche te kunnen gaan. En hij eet goed. En veel. We verbazen ons hoeveel groentepap er in zo’n klein kereltje kan. Hij lust het graag en hij eet proper. (Al zal dat wellicht veranderen als hij zelf lepel en vork vastneemt) Ik heb heel weinig met platte baby’s. Dat platte is er intussen gelukkig af. ’t Is een echt kindje aan het worden dat vlot kruipt, begint te brabbelen en veel lacht.

Corona…

…is iets waar we maar niet vanaf lijken te raken. En ik heb het er moeilijk mee. Met de manier waarop we alles gelaten aanvaarden. Met de avondklok. Met de vele – vaak slecht uitgelegde – regeltjes. Met het schijnbaar vergeten van sommige sectoren. Met dat selecte groepje virologen wiens kop ik echt niet meer kan zien. (Oh heerlijk de dag dat een viroloog gefotografeerd wordt terwijl hij of zij de coronaregels niet respecteert) Ik hoef niet tot 4 u ’s ochtends buiten rond te lopen, ik vind het niet erg om thuis te werken, ik heb er geen probleem mee om niet elke dag op café of restaurant te hangen. Maar ik vind het wél erg dat we het normaal vinden dat een bende politici en virologen dat voor ons lijkt te kunnen beslissen. Ik vind het wél erg dat we zinnen als “wanneer we weer mogen” standaard in de mond beginnen nemen. Maken jullie je geen zorgen over onze fundamentele rechten, onze vrijheid? Vreest niemand dat we daar kleine stukjes van voor altijd kwijt zullen zijn? Ik herinner me nog goed hoeveel ophef er na de aanslagen in Zaventem was omdat er een paar militairen op straat stonden. Waar is de verontwaardiging nu?

Dat betekent niet dat ik me niet aan de regels hou. Misschien niet 100 %, dat moet ik toegeven. Maar ik ken weinig mensen die dat wél doen. Om niet te zeggen geen. Laat ons pleiten voor gezond verstand. Want met verstand kom je al heel ver. Als iedereen bewust zou omgaan met de risico’s en gevaren, zouden die gekke regeltjes (ja, je mag mensen in je tuin ontvangen, maar er mag maar één iemand naar de WC gaan?!) helemaal niet nodig zijn.

“The code is more what you’d call ‘guidelines’ than actual rules.” – Hector Barbossa

Televisie…

… is geen dagelijkse bezigheid, maar ik heb toch weer enkele wekelijkse afspraken. Niets te zwaar, niets te intellectueel. Zondagavond is Coroner een vaste afspraak geworden en op maandag stem ik standaard af op Prodigal Son. Iets minder cliché dan heel wat series die ik eerder al op zondagavond volgde, maar twee leuke reeksen met toch een serieuze hoek af bij de hoofdpersonages. En de immer briljante Raymond Reddington is ook weer terug in The Blacklist. Fingers crossed dat ze die serie maar blijven verlengen…

Vakantie…

… is iets wat me nog heel ver weg lijkt. We zitten nu wel in de Paasvakantie en hoewel we vorig jaar hadden gezegd om er dan zeker eens tussenuit te gaan, was dat omwille van de vele regels nog altijd niet aan de orde. Dus wordt het vandaag een namiddagje Planckendael én gaan we eindelijk eens naar Chocolate Nation. Daarover schrijf ik ongetwijfeld wel een van mijn volgende stukjes. En laat ons hopen dat de volgende vakantie – de zomervakantie – toch fundamenteel anders zal zijn. Ik ben geen reiziger. Echt niet. Maar ook ik wil nu toch wel eens wat verder dan Brussel city. Deze zomer zou ik echt graag nog eens naar Italië gaan. Voor het lekker eten, de zon, de sfeer én familie. Tegen dan zal onze kleine Lars al één jaar zijn dus wordt het echt wel tijd dat hij zijn tante eindelijk eens leert kennen. (Of zij hem :-))

En jullie? Hoe gaat het daar?