Kleine Lars is intussen een kleine week oud. Dus moesten we ermee naar de pediater. Volgens de vroedvrouw en het ziekenhuis. Waarom kon niemand me echt vertellen. Dat moest gewoon omdat dat zo is. Nochtans is hij niet ziek of heeft hij geen noemenswaardige klachten.

Maar bon. Ge weet maar nooit, dus gingen we naar de pediater. Die Lars woog, luisterde naar zijn hartje, eens met zijn beentjes bewoog en vervolgens 45 euro incasseerde. Goed verdiend volgens mij.

Ik liep er mijn eerste moedertrauma op (als we de bevalling even buiten beschouwing laten). Hoewel ik bij het maken van mijn afspraak keurig mijn naam heb vermeld, werd ik verwelkomd met “Dag mama”. Ik was wat te verbouwereerd om daar echt op te reageren. Minstens vijf keer nog sprak ze me aan met “mama”. Nochtans kon deze vrouw qua leeftijd mijn moeder zijn.

Ik ben moeder geworden van een schattig mannetje. Maar dat definieert niet mijn hele identiteit. Ik word liefst aangesproken met mijn voornaam. En als dat niet lukt, dan mag mevrouw of juffrouw eventueel ook nog wel… 😉