zwanger

Bevallen is barbaars…

lars …maar ge krijgt er wel iets fantastisch voor in de plaats.

Dinsdag 14 juli 2020. Vanaf nu niet alleen maar de Franse nationale feestdag, maar ook de dag waarop ons lieve zoontje Lars verjaart.

Ik was bang op voorhand, écht bang. Zo bang dat ik hoopte op een keizersnede. De datum mochten we kiezen, de manier waarop jammer genoeg niet.

Dus toen hij wilde komen, moest ik er door. Het is dikke bullshit wat ze zeggen. Dat je alles bent vergeten zodra je je baby in je armen hebt. Ik ben er niets van vergeten. Het deed zeer. Het duurde lang. En het is 2020. Kunnen we geen kinderen baren op een makkelijkere manier? Dat minder barbaars en voorhistorisch aanvoelt? Ik vind er niks moois of romantisch aan. Maar dat kleintje in mijn armen, dat was het natuurlijk wel waard. Welkom lieve Lars.

As We Speak # 21

Het is alweer eventjes geleden dat ik hier nog was. Ik heb vaak zin gehad om iets te komen schrijven maar er was altijd wel weer iets dat er tussen kwam. Blij om terug te zijn voor nog eens een persoonlijke update én om te horen hoe het met jullie gaat.

Coronatimes

Ik hoor veel gemor en geklaag, maar ik ben die hele coronaperiode vrij vlot aan het doorkomen. Misschien omdat ik niet zonder werk ben gevallen, dat maakt het uiteraard een stuk gemakkelijk. Dan spreek ik niet over het financiële, maar wel over de dagdagelijkse dingen. Het lijkt me verschrikkelijk om tijdelijk werkloos te moeten zijn in een periode als deze. Je zit namelijk in je huis opgesloten en kan nergens naartoe. Wij kunnen op dat vlak niet klagen. Zowel mijn lief als ik zijn gewoon aan het werk kunnen blijven en ik heb zelfs het gevoel dat we nog harder hebben gewerkt dan anders. Privé en werk scheiden is in deze periode natuurlijk erg moeilijk. Onze keukentafel is mijn bureau én keukentafel. Maar die laptop blijft eigenlijk quasi permanent staan. Klagen daarover vind ik echter niet terecht. We mogen ons gelukkig prijzen (en bovendien ga ik binnen enkele weken genoeg vrije tijd hebben)

Baby op komst

Het is nu stilaan écht aftellen. Nog ongeveer twee maanden en de baby zal er zijn. Onze kleine jongen. Nu ja, klein… Ik hoorde vorige week van de gynaecoloog dat het al een serieus stukje baby is geworden en dat hij daarom wellicht iets vroeger ter wereld mag komen. (Daar zit die “zwangerschapsdiabetes” mogelijk wel voor iets tussen, maar later meer daarover) Dat vind ik meer dan goed, alleen gaan we wel moeten zorgen dat de babykamer tegen dan helemaal klaar is.

Vinted

Kleertjes zijn er intussen al wel in huis. Met dank aan Vinted. Ik erger me al maanden aan die verschrikkelijke reclame van hen op televisie, maar intussen heb ik toch ook mijn weg naar Vinted gevonden. Voor geen geld vind je daar de leukste babykleertjes en dat vind ik geweldig. Ik heb zelf nooit tweedehands kledij gedragen, maar ik vind het wat gek om een hele babyoutfit helemaal nieuw te kopen. Na een maand is hij daar telkens toch weer uitgegroeid. Uiteraard heb ik me hier en daar toch wat laten verleiden om nieuwe kleertjes te kopen. Want online shoppen is iets waar ik me de laatste weken toch ook serieus aan heb bezondigd. Maar bon, mijn tip: Vinted dus. (En stiekem niet alleen voor babykleertjes, ik heb mezelf ook een prachtig paar botjes cadeau gedaan)

De fameuze bubbels

Gelachen dat we daar al mee hebben. Wat een farce die rare regeltjes die de politiek en de Nationale Veiligheidsraad ons opleggen. Gaan werken en winkelen is allemaal geen probleem, maar je vrienden en familie zien, ho maar. Ondanks het feit dat ik het niet helemaal eens ben met alles houden we ons wel netjes aan de regels. Veiligheid boven alles, nietwaar? Ik hoop vooral dat de cafés en restaurants weer open mogen want het wordt stilaan écht wel tijd voor dat eerste terrasje van het jaar. En ik hoop ook dat er aan de ouderen wordt gedacht. Want mijn moeke wilt dringend terug naar buiten. Door de tralies met elkaar spreken is toch ook niet alles…

En hoe gaat het met jullie deze periode?

En toen werd ze dik…

Gewicht heeft me nooit bovenmatig geïnteresseerd. Omdat ik er ook nooit problemen mee had. Ik ben niet dun, maar ik weeg zeker ook niet teveel. Mijn BMI is perfect gezond en ik heb me altijd goed in mijn vel gevoeld. Soms zeggen mensen wel eens dat ik zo’n goed figuur heb, maar die liegen een beetje, want ik zie toch wel wat buikvet of dikke billen. Of ik ben gewoon te streng voor mezelf, dat kan natuurlijk ook. Om maar te zeggen: gewicht is hier nooit een issue geweest en ik heb altijd frieten gegeten en cola gedronken alsof ik dringend twintig kilo moest bijkomen.

De sumoworstelaar

Maar de tijden zijn veranderd. Ik ben zwanger en er zit een klein jongetje in mijn buik. Dat kleine jongetje blijft echter niet klein en dat merkt mijn weegschaal. Want jawel, ik heb intussen een weegschaal gekocht. En niet elke dag, maar toch enkele keren per week ga ik daarop staan. Om vervolgens een zenuwinzinking te krijgen. Daarnet was het weer zover: tegenover anderhalve week geleden is er bijna twee kilo bij. En dat zorgt voor paniek. Ik ben al serieus over de helft, maar ik moet nog wel eventjes. In mijn eigen beeldvorming zie ik er intussen al uit als een sumoworstelaar.

Zwanger is niet dik?

Mijn lief vindt dat ik overdrijf. En serieus overdrijf. Maar hij is een man. En mannen lijken anders naar dit gegeven te kijken dan vrouwen. “Maar ge zijt zwanger, dat is niet dik zijn, dat hoort er gewoon bij”. Misschien is dat wel waar, maar zo voelt het niet. Ik word stilaan moddervet. Gelukkig vooral mijn buik. Armen, benen en gezicht lijken toch nog een beetje gespaard te blijven. Maar het cijfer op mijn weegschaal is meedogenloos.

Bye bye aperitief

Nog even en ik moet bevallen. Dan komen er “spontaan” enkele kilo’s uit. Maar niet alles vermoed ik. En wat dan? Zij die nooit gesport heeft, zal moeten beginnen sporten? Ik zie het nog niet meteen gebeuren. Maar het zal moeten. Terwijl ik vooral zin heb om hele aperitiefsessies te houden en opnieuw te drinken. En opnieuw frieten te gaan eten in de Quick eens die corona wat is gaan liggen. Maar het zal even water en brood worden…

Ervaringsdeskundigen, wat moet ik doen?

Geboortekaartje gezocht

Ik kondigde het onlangs al aan: wij doen aan gezinsuitbreiding en mogen binnen enkele maanden een (hopelijk) lief jongetje verwelkomen. Dat wordt meestal aangekondigd met een geboortekaartje.

Daarvan hadden we gehoopt het bij onze werkgever te kunnen laten drukken. Gegarandeerd verzekerd van een goede service en kwaliteit. Helaas. Omdat je nooit zeker weet wanneer zo’n kleintje eraan komt én omdat er in de zomer ook een collectief verlof is waarbij er niet gedrukt wordt, zullen we een andere piste moeten onderzoeken.

Vol goede moed surfte ik al eens online op zoek naar een leverancier van geboortekaartjes. Het aanbod is echter gigantisch. Zoveel vragen: laten we iemand ontwerpen en drukken we apart, kiezen we voor een website waar je het kaartje kiest en standaardinfo kan aanpassen,…

Zoveel vragen, zoveel mogelijke antwoorden. Gelukkig is er een online community met heel wat kennis en ervaring.

Dus ik richt me graag tot jullie: wat zouden jullie doen? Iemand goede ervaringen met bepaalde partijen of bedrijven? Links naar blogposts met leuke tips?

De naamkeuze: Theo Elio?

Niets zo moeilijk als het vinden van een naam voor je toekomstig kind. Een meisje, dat zou niet zo moeilijk zijn geweest, want daar hadden we meteen een gezamenlijk idee voor de naam. Een jongen heeft echter heel wat meer voeten in de aarde.

Weinig mooie jongensnamen

Het is niet zo dat we het helemaal met elkaar oneens zijn, integendeel. Over de meeste namen zijn we het eens: die vinden we gewoon niet zo heel erg mooi. Af en toe kwamen we wel eens verschillen tegen. Maar meestal waren we het wel eens. Vrij snel kwamen we op een lijstje met een vijftal namen. Maar de knoop doorhakken, dat was een stuk moeilijker. Uiteindelijk moet dat kind de rest van zijn leven met onze keuze verder. Lang stond Louis op nummer 1, maar helemaal overtuigd was ik toch niet. Mijn zus was dan weer rechtstreeks verantwoordelijk voor het meedogenloos killen van de naam Leo. Nochtans een heel mooie naam, maar ik heb het liedje van Leowafels nog altijd niet helemaal uit mijn hoofd…

Vlaams-Waalse verschillen

Zoals ik eerder al vermeld heb kom ik zelf uit Vlaanderen en mijn vriend uit Wallonië. Dat zorgde toch voor enkele no-gos wat betreft de naamkeuze voor ons toekomstig kind

De ene hond is de andere niet: zo was er die ene naam die bij hem en zijn Franstalige vrienden goed werd bevonden, maar die bij mij onverbiddelijk de vuilbak in ging. In Vlaanderen wordt die specifieke naam immers geassocieerd met de naam van een…hond. No way, dat ik mijn kind een hondennaam geef
Té Frans of té Nederlands: Kees bestaat niet in Wallonië en Arnaud ziet er voor mij te Frans uit. Arno was daarentegen wel een optie, een mooi Belgisch compromis
Politieke gevoeligheden: mijn kind Elio noemen zou nooit in me opkomen, maar Theo vind ik daarentegen wel echt een mooie naam. Voor mij was dat lang nummer 1. In Wallonië worden er echter niet altijd de meest positieve associaties gemaakt. Exit Theo dus.

We zijn er klaar voor…

Wat de naam betreft dan toch. Heel wat andere vraagtekens staan wel nog open. Maar die naam, dat zit wel snor. Zolang er niets gedrukt staat, kan alles uiteraard nog veranderen…

Vind/Vond jij het ook zo moeilijk? Of zou jij meteen een leuke jongensnaam weten?

Het is geen vrouwtje

Heel wat vrouwen dromen van een dochtertje. Met schattige staartjes en mooie jurkjes. Samen shoppen en giechelen. Ik was daar niet anders in. De NIPT-test deed die dagdromen snel verdwijnen. Want we verwachten geen meisje, maar een jongen.

En dat is ook goed. Want eigenlijk ga ik helemaal niet zo graag shoppen. En misschien giechelen ze niet, maar lachen doet iedereen toch graag? Laten we alleen afspreken dat hij niet té geïnteresseerd raakt in voetbal, want dat kan me echt niet zo boeien. Tennis is ook een leuke sport.

De titel doet me denken aan de aankondiging van onze toenmalige prins bij de geboorte van zijn dochtertje voor de wereldpers. Trots kondigde hij aan dat het een vrouwtje was. Hilariteit alom. Laten we dan ook dat nog afspreken: onze kleine wordt perfect tweetalig, zodat hij later, bij de geboorte van mijn eerste kleindochter, trots kan zeggen dat het een meisje is. En dan ga ik wel met dat kind shoppen.

De buik die (niet) sprak

Toen ik zwanger werd, had ik niet verwacht dat dat ook een effect zou hebben op mijn sociale contacten met mensen. Maar toch. Opeens blijkt mijn buik interessanter te zijn dan mijn gezicht.

En dat is raar. Het gebeurt meer en meer en het geeft me echt de kriebels. Als ik iemand gedag zeg – zwanger of niet – kijk ik die persoon in de ogen, mijn blik blijft altijd minstens ergens op het gezicht hangen. Mijn gezicht is tegenwoordig voor veel mensen echter maar bijzaak. Als (sommige) mensen me zien, dwaalt hun blik spontaan en ogenblikkelijk af naar mijn buik. “Is er al iets te zien?”, moet de vraag zijn die door hun gedachten schiet.

Lieve mensen, er is nog niet veel te zien. Dat zal nog wel komen, maar liever ook niet te snel te veel. Maar belangrijker nog: mijn buik zal niet antwoorden. Daarom deze oproep: als je mij volgende keer ziet, probeer me toch enkele seconden aan te kijken alvorens je blik te laten afdwalen.

Een bekend gegeven?