Ik was zoals altijd gehaast. Niet omdat ik ergens dringend moest zijn. Wel omdat ik niet hou van snelwegparkings. Snel tanken en weer weg, dat was mijn doel. Wanneer ik van de betaalautomaat naar mijn auto loop om te tanken komt een er een jonge kerel naar me toegelopen. “Do you speak english?” vraagt hij me. Alarmknoppen in mijn hoofd. In normale omstandigheden zeg ik nee, grijp ik snel naar mijn handtas en kijk ik toch even naar mijn auto om te checken dat ik intussen niet word bestolen. Naar dat soort reacties is onze maatschappij aan het evolueren.
Maar niet vandaag. Hij stelde de vraag op een ontwapenende manier. Geen gevaar hier. Het bleek het bandlid te zijn van de Estse band Illumenium. Sinds 2015 tourt de band al door Europa en trekken ze van stad naar stad om er hun muziek te spelen. Onderweg verkopen ze in tankstations, treinstations etc hun album. Voor een bedrag dat de koper zelf kiest.
Ik had hun muziek uiteraard nog nooit gehoord maar ik was wel gecharmeerd door hun verhaal. Dus kocht ik het album en kreeg met de glimlach een gehandtekend exemplaar. “Als we ooit zo bekend zijn als AC/DC zal je daar heel blij mee zijn“. Succes nog jongens! (Later thuis zal ik hun Facebookpagina checken. Ik ben duidelijk niet de enige die op deze manier met hen heeft kennis kunnen maken)
Ik tank alsnog en rijd goedgemutst verder. Zo’n ontmoetingen maken het leven mooi.
Zou jij de cd hebben gekocht?