muziek

Achteraf: Maceo Parker in Bozar

Afgelopen woensdag trok ik met de zus en Stefanie naar het optreden van Maceo Parker in Bozar in Brussel. We keken er echt naar uit. (Al moet ik toegeven dat ik de dag zelf geen zin had: vroeg op, rit naar Brussel,… Maar dat had werkelijk geen invloed op wat ik nu verder ga vertellen.)

We zagen Maceo Parker eerder al: jaren geleden op het Cactus Festival in Brugge (toen ik nog geen speciale band met de stad en haar inwoners had), enkele jaren geleden eveneens in Bozar en volgens mij nog eens ooit ergens. (Caroline, help me eens: als muzikant bij Prince? Of in de Arenbergschouwburg?) Telkens was het een grandioos feest. Ongelofelijk hoeveel ritme en funk die kerel in zijn lijf heeft. Telkens verbaasden we er ons over.

En daarom was ik zo teleurgesteld. Omdat niets van dat euforische gevoel na eerdere optredens er nog was. De show was rommelig, het pakte niet en ik telde af naar het einde. Dat kwam niet omdat ik voordien al niet veel zin had. Ook mijn twee gezellen waren achteraf niet positief. Iets positiever dan ik, maar dat is normaal. Want zij zijn hevige fans. En dat soort fans krijg het moeilijk over hun lippen dat een optreden echt slecht was. 🙂 Hoe het komt? Geen idee. De leeftijd misschien? De goede man is er al 72. Misschien hoeft hij niet meer op een podium te staan. Of misschien hadden we gewoon pech en had hij een slechte dag.

Zonde van mijn 45 euro. Exit Maceo Parker. Ik koester de mooie herinneringen, maar een nieuwe afspraak komt er niet meer.

P.s.: foto’s nemen met smartphone geeft niet altijd mooie beelden..

Op de planning: Maceo Parker

Op een schone lentedag ontdekte ik de muziek van zijne purpelen hoogheid. Blikseminslag. Fanatieke fan geboren. Intussen zijn we tien jaar verder en is de wervelende passie wat gaan liggen. Al blijft hij de allergrootste (figuurlijk uiteraard). Maar ik hoef niet meer zo nodig élk nieuw nummer of élke obscure bootleg ontdekken. In die fanatieke periode ontdekten we (we want na enkele jaren werd ook mijn zusje door het virus aangestoken. en zoals dat gaat: zij werd nog fanatieker…) ook een van de vele getalenteerde muzikanten van dien kleine: Maceo Parker. Een steengoede saxofonist.

Goeie ouwe Maceo (van bouwjaar 1943!) zagen we intussen al een keer of drie aan het werk. Morgen wordt onze vierde keer: in de Brusselse Bozar. Een feestje om naar uit te kijken. En om achteraf ongetwijfeld over te denken: verdomme toch, hoe doet die kerel het?! Meer dan dubbel zo oud en toch was hij na drie uur optreden minder moe dan al die jonkies die voor zijn podium stonden te dansen!

Hoe zit dat bij jullie? Dwalen jullie wel eens van je favoriete artiest naar diens muzikanten?

Vaarwel Karen, Kristel en Kathleen…euhm Josje!

Een aanslag in Tunesië, verkiezingen in Israël. Het lijkt allemaal even niet meer zo belangrijk na de persconferentie van Studio 100. K3 stopt ermee in zijn huidige formatie.

In 2009 leek het sprookje al eens uit toen Kathleen, zij-die-de-prins-wel-wilde-kussen, Aerts opstapte. Die leemte werd, na een uiterst succesvolle zoektocht op televisie, wonderwel ingevuld door de Hollandse Josje Huisman.
K3 gaat nu door, maar zonder Karen, Kristel en Josje. Dit betekent voor mijn generatie het werkelijke einde van K3. Behalve voor zij die kinderen hebben. Die gaan wellicht mee op de golven van een vernieuwde K3. Want, laat ons eerlijk zijn: al wat Studio 100 aanraakt, wordt goud. Zo ongetwijfeld ook met de nieuwe K3.Zelf ben ik eigenlijk net iets te oud om echt fan van K3 te zijn geweest. Toch heb ook ik mijn persoonlijke herinnering aan het trio. Ik zat op het Kontichse Sint-Ritacollege in de refter. Niets wees erop dat er iets stond te gebeuren. Tot plots Karen, Kristel en Kathleen onze refter binnenstormden om… het dragen van een fietshelm te promoten. We wisten niet goed wat we ervan moesten denken: blij zijn om een onverwachts optreden van een populaire groep? Of waren we te oud en te cool voor K3? Het zal me in elk geval altijd bijblijven dat we het over één ding wel eens waren: die fietshelm, dat is niet cool! (maar wel functioneel uiteraard…)

Victor Glorieux & de Jammerklacht

Nog eens een leuke podiumtip. Volgende week donderdag, 12 maart, speelt Vitalski met de Jammerklacht zijn nieuwste show Victor Glorieux. Zonder twijfel een gezellig avondje uit. Bovendien zijn de tickets ook niet zo ongelofelijk duur: voor veertien luttele euro’s kan u erbij zijn. En wie jonger is dan 26 of een A-kaart heeft moet zelfs maar elf euro neertellen. Wees nu eerlijk: een koopje, toch?

De Jammerklacht, dat zijn de twee leuke meisjes Lut Van Nooten en Morgane Vander Linden. Bovendien zijn ze niet alleen leuk, maar maken ze ook nog eens steengoede muziek. En Vitalski hoef ik u wellicht niet meer voor te stellen. Zijn blog lees je hier.

Zodus mensen, laten we er een gezellig avondje van maken, daar in de Arenberg! Tot dan?

Cultuurtip 2: Falderie kijkt naar De Frivole Framboos

Zondag trokken we naar de Brugse Stadsschouwburg voor een optreden van De Frivole Framboos.

Allereerst: ik klaag soms over Brugge en het beperkte culturele aanbod. Waar ik echter niet over klaag is de schone Stadsschouwburg, die kan concurreren met de allermooiste culturele instellingen in ons landje. Prachtige zaal!

En ook een prachtig optreden! De Frivole Framboos is grappig, gevat en het zijn daarenboven nog eens twee topmuzikanten. De komende weken nog te zien in Ieper, Gent en Scherpenheuvel. En anders zeker in het achterhoofd houden voor later! Ik beloof u dat u het zich niet zal beklagen!

Voor De Streekkrant mocht ik beide heren afgelopen zomer interviewen. Dat interview leest u hier.

(Foto: Maandacht)

Literatuurtip # 1: Bart Van Loo meets Napoleon

Eergisteren voor het eerst in de Brugse Boekhandel geweest. Wat we daar deden? De fijne mens Bart Van Loo kwam er zijn nieuwste boek voorstellen. “Napoleon. De schaduw van de revolutie”. Een fijne avond waarin Bart op meesterlijke wijze het publiek warm maakte om zijn nieuwste boek aan te kopen. Wat we uiteraard ook hebben gedaan. De bijna 500 pagina’s tellende klepper ligt hier intussen ongeduldig op mij te wachten. Ik kijk ernaar uit.

En wie niet zo in Napoleon geïnteresseerd is, hoeft niet te wanhopen. Bart Van Loo heeft al heel wat titels op zijn palmares staan. Frankrijk is de gemeenschappelijke factor. Daaruit vertrekkende schreef hij ook al over koken (voor de vrouwen), seks (voor de mannen), chanson (voor iedereen. jong en oud. man en vrouw),… Een absolute aanrader!

De boeken van Bart zijn altijd al subliem geweest. Als verteller en podiumman heeft hij pas écht een ware metamorfose ondergaan. Ik was erbij toen hij een van zijn eerste optredens gaf, bij Vitalski thuis. Ik heb nog nooit iemand zo gestresseerd, zo bleek, zo vol stress gezien als Bart toen. Maar het moment dat het moest gebeuren, smolten al die twijfels en onzekerheden weg en stond hij daar. En zie hem nu. Een echt podiumbeest die de boel helemaal onder controle heeft. Knap.

P.s.: Hier vind je het portretinterview dat ik vorig jaar met hem deed voor De Streekkrant.

Muziektip: Vaya Con Dios

Leuke opdracht voor De Streekkrant en De Zondag onlangs: ik mocht in Brussel Dani Klein van Vaya Con Dios gaan interviewen. Heel fijn, te meer omdat het een van de laatste kansen zal zijn geweest om Dani Klein te spreken. Na jaren touren zet ze immers definitief een punt achter Vaya Con Dios.

En nu, lieve mensen, komt het beschamende deel: ik kende Vaya Con Dios uiteraard van naam, maar ik besefte ineens dat ik geen enkel – maar dan ook geen enkel – nummer van hen kon opnoemen… Een paar dagen later had ik dat gat in mijn cultuur gelukkig gedicht. Al snel kwam ik erachter dat ik heel wat nummers toch kende, maar dat ik gewoon niet wist dat het van Vaya Con Dios was. Wat een pareltjes! Daarom een beetje reclame: ter gelegenheid van het afscheid brengt de platenfirma nog een laatste plaat uit: de cd + dvd Thank you all! Misschien een leuk idee voor onder de kerstboom?

Ik vraag me nu af: zou ik nog veel van die gaten in mijn cultuur hebben? Kans is groot, niet? Hebben jullie onlangs nog van die overbekende artiesten voor het eerst ontdekt?

Will Tura doet het weer

https://www.youtube.com/watch?v=uuM_CmfrUks&feature=player_detailpage

Vorige week werd Koningin Fabiola begraven. Deze post gaat niet over de monarchie, noch over Fabiola. Ik vind dit niet de juiste plaats, noch het juiste moment om mijn mening over de Belgische monarchie te spuien. Meer nog, de reacties die ik op internet las over het overlijden van Fabiola, waren niet aan mij besteed. Als zo iemand sterft, mag dat volgens mij niet aangegrepen worden om stellingen contra de monarchie te verkondigen.

Nee, deze post gaat over Will Tura, koning van het Vlaamse lied. Goede, oude Will mocht – net als tijdens de begrafenis van Boudewijn indertijd – een van zijn klassiekers brengen. Hoop doet leven. Ik hou wel van Vlaamse muziek (ik heb een gênante platenkast boordevol Nederlandstalige muziek). Will Tura ken ik daarentegen niet zo goed. Ooit ging ik wel eens naar een kerstconcert van hem in mijn geboortedorp en dat was ronduit indrukwekkend. De man heeft een stem als een klok en kan écht wel zingen. Nog indrukwekkender was wellicht de sterkte gelijkenis met de beelden van 21 jaar geleden toen Boudewijn stierf. Zijn stem heeft de tand des tijds goed doorstaan en ook qua uiterlijk lijkt de man geen 21 jaar verouderd te zijn. Sterk!

Vaarwel, Luc De Vos.

https://www.youtube.com/watch?v=WDLY0ssMyu0

Verbijsterend nieuws gisterenavond: Luc De Vos, frontman van Gorki, is niet meer. Amper 52 en nog een heel leven voor zich. Zo triest. Gedachten gaan dan ook uit naar zijn vrouw en kinderen die dit verlies ongetwijfeld maar moeilijk een plaats zullen kunnen geven.

Wij, muziekliefhebbers, kunnen ons gelukkig nog warmen aan legendarische nummers zoals Anja, Mia en Lieve Kleine Piranha.

Rust zacht, Luc.