De vreselijke gebeurtenissen in Parijs hebben enkele dagen ook het leven in onze hoofdstad platgelegd. Op 23 november zouden we normaal gezien naar Lianne La Havas gaan kijken in de AB. Door de aanslagen werd het concert echter uitgesteld.

Maar uitstel is gelukkig geen afstel. Gisteren trok ik nieuwsgierig naar Brussel. Nieuwsgierig want: op vraag van mijn zusje hadden we tickets gekocht, maar eigenlijk heb ik geen enkele plaat van Lianne La Havas al echt beluisterd. Behalve “Age” kon ik geen enkel nummer van de Britse zangeres opnoemen.

Het voorprogramma hebben we helaas gemist, maar dat kon ons niet zoveel deren: het was Lianne La Havas waar we voor kwamen. En zij stelde niet teleur.  Een genre plakken op haar muziek vind ik moeilijk. Pop? Soul? Jazz? Wat maakt het ook uit: ze zong geweldig, pakte het publiek helemaal in en zag er bovendien erg schattig uit. Ik bleek overigens ook heel wat nummers onbewust toch te hebben opgepikt.

Lang geleden dat ik nog zo’n goed concert heb gezien!

Wat was jouw laatste concert? Een aanrader?

Afgelopen woensdag trok ik met de zus en Stefanie naar het optreden van Maceo Parker in Bozar in Brussel. We keken er echt naar uit. (Al moet ik toegeven dat ik de dag zelf geen zin had: vroeg op, rit naar Brussel,… Maar dat had werkelijk geen invloed op wat ik nu verder ga vertellen.)

We zagen Maceo Parker eerder al: jaren geleden op het Cactus Festival in Brugge (toen ik nog geen speciale band met de stad en haar inwoners had), enkele jaren geleden eveneens in Bozar en volgens mij nog eens ooit ergens. (Caroline, help me eens: als muzikant bij Prince? Of in de Arenbergschouwburg?) Telkens was het een grandioos feest. Ongelofelijk hoeveel ritme en funk die kerel in zijn lijf heeft. Telkens verbaasden we er ons over.

En daarom was ik zo teleurgesteld. Omdat niets van dat euforische gevoel na eerdere optredens er nog was. De show was rommelig, het pakte niet en ik telde af naar het einde. Dat kwam niet omdat ik voordien al niet veel zin had. Ook mijn twee gezellen waren achteraf niet positief. Iets positiever dan ik, maar dat is normaal. Want zij zijn hevige fans. En dat soort fans krijg het moeilijk over hun lippen dat een optreden echt slecht was. 🙂 Hoe het komt? Geen idee. De leeftijd misschien? De goede man is er al 72. Misschien hoeft hij niet meer op een podium te staan. Of misschien hadden we gewoon pech en had hij een slechte dag.

Zonde van mijn 45 euro. Exit Maceo Parker. Ik koester de mooie herinneringen, maar een nieuwe afspraak komt er niet meer.

P.s.: foto’s nemen met smartphone geeft niet altijd mooie beelden..

Op een schone lentedag ontdekte ik de muziek van zijne purpelen hoogheid. Blikseminslag. Fanatieke fan geboren. Intussen zijn we tien jaar verder en is de wervelende passie wat gaan liggen. Al blijft hij de allergrootste (figuurlijk uiteraard). Maar ik hoef niet meer zo nodig élk nieuw nummer of élke obscure bootleg ontdekken. In die fanatieke periode ontdekten we (we want na enkele jaren werd ook mijn zusje door het virus aangestoken. en zoals dat gaat: zij werd nog fanatieker…) ook een van de vele getalenteerde muzikanten van dien kleine: Maceo Parker. Een steengoede saxofonist.

Goeie ouwe Maceo (van bouwjaar 1943!) zagen we intussen al een keer of drie aan het werk. Morgen wordt onze vierde keer: in de Brusselse Bozar. Een feestje om naar uit te kijken. En om achteraf ongetwijfeld over te denken: verdomme toch, hoe doet die kerel het?! Meer dan dubbel zo oud en toch was hij na drie uur optreden minder moe dan al die jonkies die voor zijn podium stonden te dansen!

Hoe zit dat bij jullie? Dwalen jullie wel eens van je favoriete artiest naar diens muzikanten?