Nog tot Kerstmis (of misschien tot 1 januari) ga ik hier op zoek naar de leukste kerstliedjes. Ik vroeg jullie hulp en kreeg heel wat reacties.
Hoewel er heel wat mooie, onbekendere kerstsongs bestaan, ga ik vandaag toch weer voor een grote klepper. Ook Kathleen en Liese waren het met me eens dat dit nummer zeker een plaats in het rijtje verdiend: All I Want For Christmas Is You van Mariah Carey.
Luister en geniet van deze Amerikaanse nachtegaal.
De vreselijke gebeurtenissen in Parijs hebben enkele dagen ook het leven in onze hoofdstad platgelegd. Op 23 november zouden we normaal gezien naar Lianne La Havas gaan kijken in de AB. Door de aanslagen werd het concert echter uitgesteld.
Maar uitstel is gelukkig geen afstel. Gisteren trok ik nieuwsgierig naar Brussel. Nieuwsgierig want: op vraag van mijn zusje hadden we tickets gekocht, maar eigenlijk heb ik geen enkele plaat van Lianne La Havas al echt beluisterd. Behalve “Age” kon ik geen enkel nummer van de Britse zangeres opnoemen.
Het voorprogramma hebben we helaas gemist, maar dat kon ons niet zoveel deren: het was Lianne La Havas waar we voor kwamen. En zij stelde niet teleur. Een genre plakken op haar muziek vind ik moeilijk. Pop? Soul? Jazz? Wat maakt het ook uit: ze zong geweldig, pakte het publiek helemaal in en zag er bovendien erg schattig uit. Ik bleek overigens ook heel wat nummers onbewust toch te hebben opgepikt.
Lang geleden dat ik nog zo’n goed concert heb gezien!
Een paar dagen geleden konden jullie het al lezen: deze maand ben ik op zoek naar de leukste kerstsongs. Daarvoor hoop ik ook van jullie originele suggesties te krijgen. Ik kreeg er al een aantal, en die komen zeker nog aan bod. Twee dagen geleden echter zou The Voicehonderd zijn geworden. Een reden om hem zeker ook in dit kerstlijstje te vermelden.
Op You Tube vond ik enkele kerstliedjes die hij ooit gezongen heeft. Mijn voorkeur gaat uit naar “Have Yourself a Merry Little Christmas“. Het nummer werd in 1944 uitgebracht door Judy Garland en werd door veel artiesten gecoverd. Waaronder dus ook de grote Frank Sinatra. Een liedje dat de tand des tijds wonderwel doorstaan heeft.
Wordt Frank Sinatra terecht The Voice genoemd? Of nomineer jij daar graag iemand anders voor?
Vorige week moest ik in Brussel zijn. De straten van onze hoofdstad zagen er toen al grimmig uit. Politie overal, militairen die heel wat gebouwen bewaakten,…
Dit weekend is het alleen maar erger geworden, nu het dreigingsniveau in onze hoofdstad op niveau vier staat. Helaas kunnen we daardoor morgen niet naar het concert van Lianne La Havas in de AB. Gelukkig weet de Britse zangeres van aanpakken en staat er op 15 december een herkansing geprogrammeerd.
Laat ons hopen – en natuurlijk niet alleen omwille van een concert – dat de rust tegen dan terug is. Dat er geen verschrikkelijke dingen meer zijn gebeurd. En dat we ons allemaal weer veilig voelen.
Ben jij bezig met de actualiteit? Heb jij je planning al moeten aanpassen omwille van het dreigingsniveau in België?
In maart kondigden Karen, Kristel en Josje hun afscheid van K3 aan. Een trieste dag voor de kindermuziek. Maar geen nood: Studio 100 zou Studio 100 niet zijn als ze niet een prachtplan achter de hand hadden. Want K3 is eigenlijk gewoon een format en de huidige dames zijn perfect vervangbaar. Zo werd K3 zoekt K3 geboren! Net als bij de vorige zoektocht (toen Kathleen het voor bekeken hield) is het ook nu weer een groot televisiesucces.
Ouders van kleine kinderen hebben een perfect excuus om te kijken. Mensen zoals ik bekennen dan met het schaamrood op de wangen dat ze stiekem op vrijdagavond wel eens naar het VTM-programma durven zappen. Want geef nu toe: ook al ben je geen fan van K3, het is toch gewoon leuke televisie? En dat Gertje ook van de partij is, maakt de fun alleen maar groter.
Deze week was er even heisa: Studio 100 zou al bezig zijn om brooddozen te bedrukken met de nieuwe K3. Lauren, Jindra en Hanne zouden met hun hoofden op de nieuwe brooddozen prijken. Laat ons hopen dat het niet waar is. Mijn favorieten zijn Jindra (omdat ze toch niet zó arrogant blijkt te zijn), Marthe (omdat ik vind dat je mede-Kontichnaren moet steunen) en Demi (omdat ik vind dat een beetje stout zijn ook moet kunnen – En is Josje dan zo’n braveke misschien?)
Chauvinistische Belgen zullen het wellicht niet met me eens zijn. (Want zowel Jindra als Demi zijn rasechte ollanders)
Wie mag er van jou de nieuwe K3 vormen? Of vind je het gewoon dikke zever?
“Lionel wie?” denkt de nog-jongere-generatie-dan-ikzelf nu wellicht. Wel, Nicole Richie is jullie wellicht wél bekend. De voormalige sidekick van Paris Hilton is de adoptiedochter van Lionel. En Lionel? Die werd bekend met de Amerikaanse soul- en funkgroep Commodores en scoorde later met Hello een gigantische wereldhit.
Wat ons in het nu brengt. Na een afwezigheid van bijna vier jaar brengt Adele een nieuwe single uit: Hello. En dat is er uiteraard weer boenk op. Lionel Richie scoorde in de jaren tachtig al enorm met Hello. Deze Hello van Adele wordt wellicht een nog grotere hit. 25 miljoen views op YouTube binnen 24 uur. In de tijd van Richie bestond YouTube niet eens…
Intuïtief dacht ik bij het horen van de eerste noten van Hello van Adele aan Lionel Richie. En ik blijk niet de enige te zijn – kijk maar eens naar bovenstaande filmpje. En nu is het wachten tot november voor de rest van haar nieuwe album.
Wat vinden jullie van de nieuwe Adele? Of toch maar liever Lionel Richie?
Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover: Falderie vierde haar 29ste verjaardag. En dat hoop ik nog lang te doen. Sommige mensen stoppen op een bepaald moment met het vieren van hun verjaardag, maar tot die groep ga ik liever (nog) niet behoren. Niets zo fijn als een moment waarop je een hele groep mensen die je graag hebt, weer eens ziet. Sommige vrienden zie ik niet veel. Omdat ze verder wonen, omdat we allebei druk aan het werk zijn, omdat het er gewoon niet altijd van komt. Dan is zo’n verjaardagsmoment hét ideale moment om elkaar toch weer eens te zien en om gezellig bij te praten. Kortom: de afwezigen hadden ongelijk!
Als locatie koos ik dit jaar voor The Atro, een topplek in Antwerpen! Ik schrijf er eerder al eens over: hier. Het was de perfecte plaats om met allemaal samen te komen. We werden bovendien ook verwend met heerlijke hapjes.
En bij een verjaardag horen ergens natuurlijk ook cadeautjes. Ik kreeg een paar heel fijne en ook verrassende dingen. Bedankt lieve vrienden!
Een cadeautje waar ik vandaag al geniet van heb gehad: een cd met Vlaamse klassiekers. (I know…. Fout kantje van mij…) Hierboven een klassieker die ik vandaag in de auto terug herontdekt heb: Zie ze doen van Niels William. Uit een tijd dat Niels William zelf nog zong en er van K3 nog lang geen sprake was…
Niets zo ergerlijk als een liedje dat je maar niet uit je hoofd krijgt. Meestal zijn het dan ook irritante nummers, genre Asereje (The Ketchup Song) of iets van K3.
Soms echter blijft een geweldig nummer ook wel eens hangen en wil je het dagen achter elkaar blijven zingen. Dat is niet ergerlijk voor mij, alleen voor mijn omgeving. (Vooral omdat ik enorm vals zing…)
Zo loop ik al dagenlang Dominique te zingen van Anouk. De Nederlandse Anouk is niet meteen een artiest die ik op de voet volg. Natuurlijk ken ik haar bekendste hits wel; Nobody’s Wife en Michel en Girl. Die werden in de jeugdjaren vaak en enthousiast meegebruld. Verder dan de hits ben ik echter nooit geraakt. Het nummer dat ze nu heeft uitgebracht is er eentje in het Nederlands, voor haar nieuwe vriend Dominique. Toen ik dat hoorde dacht ik: “oei, Anouk in het Nederlands, komt dat wel goed?”. Geloof me: dat is goed gekomen. Ik vind het echt een prachtig nummer. Hopelijk volgt er meer in het Nederlands. Ik vind het pakken beter dan haar Engelse nummers.
Wie Twitter of Facebook kan er niet aan ontkomen: ’t is weer de tijd van het jaar. De poppenkast van het Eurosongfestival komt weer tevoorschijn. Wat zijn de tijden op dat vlak toch veranderd! (Mijmert deze oude geit)
Toen ik nog heel klein was, was het een leuke traditie. Om de twee jaar de Vlaamse preselectie volgen en uitkijken naar het hoogtepunt: de krachtmeting met de andere landen. Meestal een trieste teleurstelling overigens,… De laatste jaren laat ik Eurosong wijselijk links liggen. Gisteren kwam ik al zappend enkele zangers met het syndroom van Down tegen die blijkbaar voor Finland zongen. Mooi dat zij ook een kans krijgen, maar is hun plaats wel het Eurosongfestival? Verder heel middelmatige muziek, dus keek ik maar iets dat ik eerder al had opgenomen.
Omdat het tegenwoordig niet veel soeps is, neem ik jullie mee naar het verleden. We gaan terug naar 2006. Het jaar van Kate Ryan en haar veelbesproken kniezwengel. De meest opvallende kandidate toen vond ik echter niet Kate Ryan, maar wel Silvia Night. Een beetje de Ijslandse Ushi als ik het goed heb. Ik vond haar verfrissend, uitdagend en hilarisch. Als ik nu echter naar het filmpje kijk en luister, besef ik dat nostalgie beter in je hoofd blijft zitten en dat je er geen bewijsmateriaal voor moet gaan zoeken…
La Vie de Falderie 