muziek

Our twelve points go to… Belgium? #teamtesoro

Ze heeft dat goed gedaan gisteren. Laura Tesoro mag naar de finale in Stockholm! Op basis van wat ik al gehoord had, ging ik ervan uit dat Laura de finale wel zou halen. Gedachten uit puur patriottisme én een goed gevoel bij dat schattige meisje dat ooit nog het vriendinnetje van Guido in Familie speelde.

Gisterenavond keek ik, geheel onverwachts, toch naar de hele tweede helft van het songfestival. Er was geen patriottisme, noch favoritisme nodig om te weten dat What’s the Pressure zéker naar de finale mocht. Nee, moest. Want: de meeste muziek was ongelofelijk slecht. Niet matig, gewoon slecht! Een heel stel dramatisch jankende vrouwen en nog wat bizar uitziende mannen. Slechts drie acts konden ons helemaal of toch een beetje overtuigen: onze eigenste Laura, de Ierse Nicky Byrne (Hij kon me gisteren meer bekoren dan indertijd toen hij nog bij boysband Westlife zat) én de Deense jongens van Lighthouse X. Van mijn drie favorieten haalt enkele Laura de finale zaterdag. Onbegrijpelijk hoe de “Europeanen ” (enigszins relatief want ook Australië mag deelnemen) gekozen hebben.

Of toch wel: uiteraard stemmen we zaterdag ook een beetje voor onze Nederlandse buren hé! Go Douwe Bob!

Geloof jij in onze kansen?

What’s the pressure

Het circus dat Eurosong heet, is weer van start gegaan. Vanavond is “onze” Laura Tesoro aan de beurt in haar halve finale. Met “What’s the Pressure” hoopt ze in Stockholm de harten van Europa (en omstreken) te veroveren. Benieuwd of ze vanavond de halve finale overleeft. De andere kandidaten heb ik nog niet gehoord maar ik geloof wel dat Tesoro een kans maakt. Zeker als je haar liedje vergelijkt met sommige van onze vorige inzendingen. Remember “Like the Wind” van Vanessa Chinitor of dat verzonnen taaltje van Ishtar?

En zo duik ik weer even de Belgische Eurosonggeschiedenis in, op zoek naar mijn favoriete Belgische inzending aller tijden. Het is een spannende nek-aan-nekrace geworden tussen twee nummers uit de oude doos: “Soldiers of Love” (1987) van Liliane Saint-Pierre en “Jennifer Jennings” (1969) van Louis Neefs. Na wat getwijfel ga ik voor Jennifer Jennings. Wist je trouwens dat Louis Neefs twee jaar eerder ook al eens meedeed, met die andere klassieker “Ik heb zorgen”?

Wat is voor jou de mooiste/grappigste/meeste memorable Belgische inzending voor het songfestival? (Of voor de Nederlanders: leer ons jullie mooiste inzending kennen!)

It’s been 7 hours and 13 days…

De dood van een ster is altijd eventjes een lichte schok. Omdat je het nooit verwacht. Mensen als David Bowie, Amy Winehouse en Robin Williams, in sommige hoofden zijn ze onsterfelijk. Na de schok gaat het meestal echter weer snel back to reality.

Maar nu niet. Ik blijf artikels lezen en naar muziek luisteren. Het blijft even onwerkelijk. Want Prince is er altijd al geweest, zo lang als ik me kan herinneren. Ook de rest van de wereld rouwt nog even verder over de dood van Prince. Morgen is het “7 hours and 13 days” geleden dat Prince stierf. Heel wat (Amerikaanse) radiostations zullen gelijktijdig een eerbetoon aan hem brengen door “Nothing Compares 2 U” te draaien.

Want wist u…?

  • …dat Nothing Compares To You niet van Sinéad O’Connor is maar van Prince?
  • ..dat dat gekke Ierse wijf over vijftien dagen zingt, terwijl het er bij Prince maar dertien zijn?

Ik zal jullie niet lastigvallen met teveel gezaag over hoe fantastisch die kleine purpelen man wel niet was. Maar sta me toe jullie de komende tijd af en toe een schoon fragmentje te laten horen. Jullie zullen er versteld van staan wat voor mooie muziek de man gemaakt heeft. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor heel wat andere artiesten.

Welke versie van Nothing Compares 2 U hoor jij het liefst: Prince of Sinéad O’ Connor? Mijn antwoord kan je ongetwijfeld al raden…

Nothing compares to you

Ik: “Ach, straks zullen we wel horen dat dat weer zo’n flauwe grap is. Vorige week was hij toch ook even dood verklaard?”
Zus: “Het klinkt écht serieus. Hij is dood. Dood.”
Ik: “Dakanni”

Het is nog altijd moeilijk te geloven. 57 was hij nog maar. 57. Dan hoor je niet dood te gaan. Zeker niet als je eigenlijk een onsterfelijke god bent.

Want dat was Prince. Is Prince. Want zijn muziek zal altijd blijven bestaan. De grote hits: Purple Rain, 1999, Cream,… Maar net zo goed die kleine, mooie pareltjes die bijna niemand kent. Blue Light, Tangerine,… Maar dat kleine, leuke mannetje gaan we nooit meer live aan het werk zien. Niet meer op Werchter (mijn eerste keer), niet meer in het Sportpaleis (mijn laatste keer), niet meer op het Sint-Pietersplein.

Grote muzikanten die sterven is altijd een trieste gebeurtenis. Prince was niet zomaar een muzikant. Hij was mijn énige, échte muzikale held. Vaarwel held. Ik ga je missen.

 

Zeer goed hout – Martine de Kok

Ik doe wekelijks heel wat kilometers met de wagen. Tijdens die vele uren in de auto luister ik vaak naar de radio. Omdat al dat gepraat na een tijdje toch wat gaat vervelen, zet ik regelmatig ook een cd op. Ik ben het soort mens dat goede muziek nooit beu word. Zo heb ik eens zes maanden naar dezelfde cd van Hugh Laurie geluisterd. Of luisterde ik drie maanden lang naar dezelfde vijf nummers van Lana del Rey. Ik beken: ik ben een muzikale autist.

De laatste weken zoek ik het iets dichter bij huis. Ik kreeg de prachtige cd “Zeer goed hout” van de Antwerpse zangeres Martine de Kok. Al bij de eerste luisterbeurt was ik helemaal verkocht. Muzikaal gevarieerd. Eigenzinnig. Herkenbare teksten. En ongelofelijk schoon. Schrik niet van een fanfare die plots passeert. Laat je verrassen door pareltjes van songs. “Plastieken Stoel” kreeg al meteen een speciaal plaatsje bij mij. Een prachtnummer over een man die terugkijkt op zijn leven. Ook “Billy” (zie filmpje hierboven) heb ik al vaak op repeat gezet.

Wil je Martine eens live aan het werk zien? Vanavond is er de vinyl release van “Zeer goed hout” in de Arenbergschouwburg. Check hier alle info.

Welke cd blijf jij opnieuw beluisteren?

Tiny vraagt, Falderie draait!

Tiny daagt ons uit, met een tag over muziek uit een ver verleden. Zelf legt ze het zo uit:

Noem het een tag, noem het een stokje, noem het gewoon een zot idee. Ga eens op zoek naar een liedje van een hele tijd geleden. Zo lang geleden dat je zelfs nog niet eens geboren was. Maar toch blijft het hangen, vind je het mooi of net niet – dat kan ook

Zelf herinnert Tiny ons aan Buddy Holly, een nummer uit 1959. Zelf ga ik het een jaar of zeventien verder zoeken. Ik flits jullie terug naar het gezegende jaar 1976. Een jaar waarin er nog lang geen sprake was van deze Falderie.

Mister John “Music” Miles brengt voor het eerst zijn wondermooie song “Music” uit. Een kunstje dat hij in 1982 nog eens overdoet volgens Wikipedia. Ook toen was ik nog niet geboren.

Music vind ik misschien wel het allermooiste liedje ooit. Emotioneel, breekbaar en toch spreekt er tegelijkertijd een sterkte uit. Er hoort ook een herinnering bij: een aantal jaar geleden heb ik als student bij Night of the Proms gewerkt. (Nu ja, niet bij de Proms zelf, wel bij de catering) Een heerlijke tijd. Het was het jaar van de editie met Macy Gray, Chic, Kid Creole, Soulsister,… Elke keer dat we werkten, kregen we ook de kans een groot deel van het concert te bekijken. Dat betekent: élke avond hetzelfde concert zien. En toch verveelde het niet. (Behalve misschien Macy Gray. Een fantastische zangeres, maar we vroegen ons elke keer af: zou ze haar nummer tot het einde kunnen zingen, of velt de drank haar eerder?) Vooral John Miles niet. Elke keer dat hij Music zong, was een emotioneel moment in het concert. Zéker in combinatie met dat fantastische orkest. Night of the Proms zou Night of the Proms niet zijn zonder de ongelofelijke John Miles. Voor mij ís hij zelfs Night of the Proms.

Geniet met me mee:

Lieve mensen, doe Tiny een plezier en verspreid nog meer mooie muziek in de blogwereld en ver daarbuiten!

In Memoriam: Eddy Wally

10 januari 2016 leek de wereld even stil te staan. Die dag stierf immers David Bowie, een van de meest invloedrijke muzikanten ooit. Wereldwijd. De hele dag niets anders dan muziek van Bowie op de radio. Ook nu wordt hij nog steeds erg veel gedraaid.

We spoelen bijna een maand verder, naar 6 februari 2016. Het onvermijdelijke nieuws wordt op de radio verteld: Eddy Wally is niet meer. The Voice of Europe. Zanger van onsterfelijke hits als “Chérie“, “Ik spring uit een vliegmachien” en “Als marktkramer ben ik geboren“. Ook al werd er serieus met de man gelachen, hij is een monument in Vlaanderen. Wie kent Eddy Wally immers niet? Op de verschillende radiozenders werd over hem gesproken. Oude bekenden werden aan het woord gelaten. Maar zijn muziek? Die werd amper gedraaid. Enkele luttele seconden tijdens de nieuwsuitzending, maar een volledige song heb ik nergens gehoord. Een gebrek aan respect voor deze cultfiguur. En daarom brengen we hier even hulde aan hem…

 

 

Imagine…John Lennon wint de kerstprijs!

Begin januari poste ik voor het eerst een poll op deze blog. Ik wilde wel eens weten wat jullie favoriete kerstliedje is.

Ook al zijn we stilaan helemaal uit de kerstperiode (al staat mijn kerstboom hier nog steeds te pronken in de woonkamer…), toch wou ik jullie nog even het resultaat meegeven:

De ongenaakbare nummer 1:

John Lennon – So this is Christmas

En helemaal tezamen – met evenveel stemmen- nummer twee geworden:

Wham! – Last Christmas 
Lady Gaga & Tony Bennett – Baby It’s Cold Outside

Dat Samson en Gert, Fay Lovsky en Las Ketchup het niet zouden halen, had ik verwacht. Maar dat ABBA geen énkele stem zou krijgen en Mariah Carey ook bijna niets, dat was toch een lichte verrassing.

Mijn favoriet? Dat blijft toch Holidays are Coming van Coca-Cola. Geen enkel liedje geeft me zo snel dat kerstgevoel als hun reclamefilmpjes. (Met als heel dichte nummer twee toch ook Wham!)

En omdat het op 8 januari toch echt wel te laat is om nog kerstliedjes te spelen: een andere klassieker van Lennon!

 

Stem je voor je favoriete kerstsong?

De afgelopen weken zocht en vond ik heel wat mooie kerstsongs. Nu ben ik toch wel eens benieuwd welke jullie de allermooiste vinden. Stem je aub op de poll? (Stiekem stopte ik er nog bovenstaand nummer bij: deze kerstklassieker van John Lennon was ik wat uit het oog verloren…)

En voor wie nog een nieuwjaarsfeest voor de boeg heeft: smakelijk!