songfestival

Our twelve points go to… Belgium? #teamtesoro

Ze heeft dat goed gedaan gisteren. Laura Tesoro mag naar de finale in Stockholm! Op basis van wat ik al gehoord had, ging ik ervan uit dat Laura de finale wel zou halen. Gedachten uit puur patriottisme én een goed gevoel bij dat schattige meisje dat ooit nog het vriendinnetje van Guido in Familie speelde.

Gisterenavond keek ik, geheel onverwachts, toch naar de hele tweede helft van het songfestival. Er was geen patriottisme, noch favoritisme nodig om te weten dat What’s the Pressure zéker naar de finale mocht. Nee, moest. Want: de meeste muziek was ongelofelijk slecht. Niet matig, gewoon slecht! Een heel stel dramatisch jankende vrouwen en nog wat bizar uitziende mannen. Slechts drie acts konden ons helemaal of toch een beetje overtuigen: onze eigenste Laura, de Ierse Nicky Byrne (Hij kon me gisteren meer bekoren dan indertijd toen hij nog bij boysband Westlife zat) én de Deense jongens van Lighthouse X. Van mijn drie favorieten haalt enkele Laura de finale zaterdag. Onbegrijpelijk hoe de “Europeanen ” (enigszins relatief want ook Australië mag deelnemen) gekozen hebben.

Of toch wel: uiteraard stemmen we zaterdag ook een beetje voor onze Nederlandse buren hé! Go Douwe Bob!

Geloof jij in onze kansen?

What’s the pressure

Het circus dat Eurosong heet, is weer van start gegaan. Vanavond is “onze” Laura Tesoro aan de beurt in haar halve finale. Met “What’s the Pressure” hoopt ze in Stockholm de harten van Europa (en omstreken) te veroveren. Benieuwd of ze vanavond de halve finale overleeft. De andere kandidaten heb ik nog niet gehoord maar ik geloof wel dat Tesoro een kans maakt. Zeker als je haar liedje vergelijkt met sommige van onze vorige inzendingen. Remember “Like the Wind” van Vanessa Chinitor of dat verzonnen taaltje van Ishtar?

En zo duik ik weer even de Belgische Eurosonggeschiedenis in, op zoek naar mijn favoriete Belgische inzending aller tijden. Het is een spannende nek-aan-nekrace geworden tussen twee nummers uit de oude doos: “Soldiers of Love” (1987) van Liliane Saint-Pierre en “Jennifer Jennings” (1969) van Louis Neefs. Na wat getwijfel ga ik voor Jennifer Jennings. Wist je trouwens dat Louis Neefs twee jaar eerder ook al eens meedeed, met die andere klassieker “Ik heb zorgen”?

Wat is voor jou de mooiste/grappigste/meeste memorable Belgische inzending voor het songfestival? (Of voor de Nederlanders: leer ons jullie mooiste inzending kennen!)