eurovision

There is just one more thing I would like to add*

Beloofd: de allerlaatste blogpost over het songfestival. Althans, voor dit jaar. In tegenstelling tot de voorbije jaren heb ik nu wel het grootste deel van de nummers kunnen horen of zien. Het was grotendeels huilen met de pet op,  al zaten er ook wel een paar pareltjes verstopt in de selectie.

Mijn mening strookt echter niet helemaal met die van de vakjury én publieksjury. De vakjury zou de overwinning aan Australië laten. Australië mag voor hen het EUROVISIE SONGFESTIVAL winnen. Begrijpe wie begrijpen kan. Toen ik de laatste keer in de atlas keek (ik moet bekennen dat dat wel al erg lang geleden is…), lag er zelfs nog geen hoekje van Australië in Europa. De televisiekijkers kozen dan weer voor Oekraïne.Over de deportatie van de Krim-Tartaren tijdens de jaren veertig door Stalin. Naast een draak van een nummer ook nog eens politiek gevoelig.

Vroeger was het toch stukken beter. Dat is niet alleen mijn mening, maar ook die van Tiny. Mijn favoriete jaar in de geschiedenis van Eurosong is zonder twijfel het jaar 2000. Het jaar waarin de Deense broers Jørgen en Noller als The Olsen Brothers wonnen met Fly on the Wings of Love. Dat jaar nam ook de Letse band Brainstorm deel, met My Star. Zonder twijfel mijn favoriete nummer uit de geschiedenis van Eurosong. Luister en geniet. (En probeer die kapsels en kledij even weg te denken)

Welk nummer is jou altijd bijgebleven?

* Uit de songtekst van “Fly on the Wings of Love”

Our twelve points go to… Belgium? #teamtesoro

Ze heeft dat goed gedaan gisteren. Laura Tesoro mag naar de finale in Stockholm! Op basis van wat ik al gehoord had, ging ik ervan uit dat Laura de finale wel zou halen. Gedachten uit puur patriottisme én een goed gevoel bij dat schattige meisje dat ooit nog het vriendinnetje van Guido in Familie speelde.

Gisterenavond keek ik, geheel onverwachts, toch naar de hele tweede helft van het songfestival. Er was geen patriottisme, noch favoritisme nodig om te weten dat What’s the Pressure zéker naar de finale mocht. Nee, moest. Want: de meeste muziek was ongelofelijk slecht. Niet matig, gewoon slecht! Een heel stel dramatisch jankende vrouwen en nog wat bizar uitziende mannen. Slechts drie acts konden ons helemaal of toch een beetje overtuigen: onze eigenste Laura, de Ierse Nicky Byrne (Hij kon me gisteren meer bekoren dan indertijd toen hij nog bij boysband Westlife zat) én de Deense jongens van Lighthouse X. Van mijn drie favorieten haalt enkele Laura de finale zaterdag. Onbegrijpelijk hoe de “Europeanen ” (enigszins relatief want ook Australië mag deelnemen) gekozen hebben.

Of toch wel: uiteraard stemmen we zaterdag ook een beetje voor onze Nederlandse buren hé! Go Douwe Bob!

Geloof jij in onze kansen?