held

It’s been 7 hours and 13 days…

De dood van een ster is altijd eventjes een lichte schok. Omdat je het nooit verwacht. Mensen als David Bowie, Amy Winehouse en Robin Williams, in sommige hoofden zijn ze onsterfelijk. Na de schok gaat het meestal echter weer snel back to reality.

Maar nu niet. Ik blijf artikels lezen en naar muziek luisteren. Het blijft even onwerkelijk. Want Prince is er altijd al geweest, zo lang als ik me kan herinneren. Ook de rest van de wereld rouwt nog even verder over de dood van Prince. Morgen is het “7 hours and 13 days” geleden dat Prince stierf. Heel wat (Amerikaanse) radiostations zullen gelijktijdig een eerbetoon aan hem brengen door “Nothing Compares 2 U” te draaien.

Want wist u…?

  • …dat Nothing Compares To You niet van Sinéad O’Connor is maar van Prince?
  • ..dat dat gekke Ierse wijf over vijftien dagen zingt, terwijl het er bij Prince maar dertien zijn?

Ik zal jullie niet lastigvallen met teveel gezaag over hoe fantastisch die kleine purpelen man wel niet was. Maar sta me toe jullie de komende tijd af en toe een schoon fragmentje te laten horen. Jullie zullen er versteld van staan wat voor mooie muziek de man gemaakt heeft. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor heel wat andere artiesten.

Welke versie van Nothing Compares 2 U hoor jij het liefst: Prince of Sinéad O’ Connor? Mijn antwoord kan je ongetwijfeld al raden…

Nothing compares to you

Ik: “Ach, straks zullen we wel horen dat dat weer zo’n flauwe grap is. Vorige week was hij toch ook even dood verklaard?”
Zus: “Het klinkt écht serieus. Hij is dood. Dood.”
Ik: “Dakanni”

Het is nog altijd moeilijk te geloven. 57 was hij nog maar. 57. Dan hoor je niet dood te gaan. Zeker niet als je eigenlijk een onsterfelijke god bent.

Want dat was Prince. Is Prince. Want zijn muziek zal altijd blijven bestaan. De grote hits: Purple Rain, 1999, Cream,… Maar net zo goed die kleine, mooie pareltjes die bijna niemand kent. Blue Light, Tangerine,… Maar dat kleine, leuke mannetje gaan we nooit meer live aan het werk zien. Niet meer op Werchter (mijn eerste keer), niet meer in het Sportpaleis (mijn laatste keer), niet meer op het Sint-Pietersplein.

Grote muzikanten die sterven is altijd een trieste gebeurtenis. Prince was niet zomaar een muzikant. Hij was mijn énige, échte muzikale held. Vaarwel held. Ik ga je missen.