Laten we even teruggaan naar 1994 – al kan ik er ook enkele jaren naast zitten. Ik ben acht, mijn kleine zusje is op dat moment echt nog kleiner dan ik. Een – dan nog – schattig dropje van vijf. We zijn met bobonne en bompa in Planckendael en we staan aan het papegaaienkot. Wat maken die beesten een lawaai. Dat vindt mijn kleine zusje ook. Dus zet ze haar kleine mondje open en de beesten zwijgen. Nu pas zie ik de gelijkenis tussen mijn zusje en die kleurrijke papegaaien: kleine creatuurtjes waar verdomd veel geluid kan uitkomen!
En we komen terug naar 2018. Ik ben jaren niet meer in Planckendael geweest. Het park is verdeeld in werelddelen. Was dat vroeger ook al zo? Je kan zomaar tussen de pinguïns lopen. Kon dat vroeger ook al? En voor je het weet wordt je weer meegezogen in die wondere wereld. Planckendael, ik kom zeker nog terug!
Ga jij wel eens naar de dierentuin? Naar dewelke?
et zijn nostalgische tijden ten huize Falderie. Afgelopen weekend kon je mij nl. in Disneyland Parijs vinden. Een leuke ervaring, waarmee ik jullie ongetwijfeld nog eens ga lastigvallen. Heerlijk om weer twee dagen echt een kind te kunnen zijn!
Kerstnostalgie. De kerstperiode, dat was kijken naar een van de vele edities van Home Alone. Wat was die Kevin McCallister toch een held! Of rond oudjaar kijken naar Robbie Williams in de Royal Albert Hall. Nog iets om telkens naar uit te kijken in de kerstperiode was de steeds terugkerende reclame van Coca-Cola. Die met de groot verlichte kersttruck en het opzwepende deuntje “Holidays are Coming“. Magisch. En mijn liefde voor Coca-Cola is altijd gebleven.
La Vie de Falderie 