Laten we even teruggaan naar 1994 – al kan ik er ook enkele jaren naast zitten. Ik ben acht, mijn kleine zusje is op dat moment echt nog kleiner dan ik. Een – dan nog – schattig dropje van vijf. We zijn met bobonne en bompa in Planckendael en we staan aan het papegaaienkot. Wat maken die beesten een lawaai. Dat vindt mijn kleine zusje ook. Dus zet ze haar kleine mondje open en de beesten zwijgen. Nu pas zie ik de gelijkenis tussen mijn zusje en die kleurrijke papegaaien: kleine creatuurtjes waar verdomd veel geluid kan uitkomen!

En we komen terug naar 2018. Ik ben jaren niet meer in Planckendael geweest. Het park is verdeeld in werelddelen. Was dat vroeger ook al zo? Je kan zomaar tussen de pinguïns lopen. Kon dat vroeger ook al? En voor je het weet wordt je weer meegezogen in die wondere wereld. Planckendael, ik kom zeker nog terug!

Ga jij wel eens naar de dierentuin? Naar dewelke?