actueel

De fun van voetbal #3: Eindigheid

Eigenlijk klopt mijn titel niet helemaal. “Gewoon” voetbal eindigt namelijk nooit. Na het EK gaat het over in de Olympische Spelen, het Belgische clubvoetbal, dan is er weer Champions League,…

Zo komen we bij het derde voordeel van dit EK: het is eindig. Na de finale is het gedaan voor weer vier jaar. Voor de Belgen is het sinds gisteren al gedaan. In mijn pronostiek was ik optimistisch. Ik hoopte op een overwinning, had hen er graag nog twee matchen zien bijdoen. Helaas. De Rode Duivels waren absoluut niet opgewassen tegen het sterke blok dat Wales was. Dus is het voorbij. Geen herkansing meer. In bovenstaand filmpje de prachtige goal van Radja Nainggolan. Een van de enige prachtflitsen gisteren.

Ik volg het EK nog wel de komende dagen, maar wellicht iets minder intensief dan de afgelopen tijd. Het is niet meer nodig de toekomstige tegenstander te bekijken want wij liggen eruit. Benieuwd of bondscoach Wilmots deze uitschakeling overleeft…

Kan de bondscoach aanblijven?

De fun van voetbal #2: Nationale eenheid

Clubvoetbal is oorlog. Eensgezindheid is verder te zoeken. Je kan maar voor één club supporteren en de rest is de vijand.

Dat verandert helemaal wanneer de Rode Duivels spelen. Spelers uit alle verschillende clubs vormen samen één ploeg en supporters van alle strekkingen staan samen achter “onze” Rode Duivels.

En misschien is de Duivelsgekte inderdaad zoals Halloween: onbestaand en commercieel gemotiveerd. (Dixit Carl Huybrechts) Maar ergens is het toch gewoon heel schoon. Dat iedereen in dit Belgenlandje voor één keer aan hetzelfde zeel trekt, ongeacht politieke strekking, taal of afkomst. Zoals je in het filmpje ziet: ook K3 supportert voor de Rode Duivels!

Vanavond spelen we tegen Wales. Het wordt nog spannend, met twee sterke verdedigers out. Hopelijk heeft Marc Wilmots na vanavond geen spijt dat hij Nicolas Lombaerts naar huis heeft gestuurd…

De fun van voetbal #1: Jan Mulder

Ja, ik ben een vrouw. Nee, ik ben niet veel met voetbal bezig. Maar een EK is niet echt voetbal. Een EK is entertainment, plezier en nationale eensgezindheid. Als er gefeest wordt, ben ik er graag bij. Dus oprechte excuses aan de niet-voetballiefhebbers dat deze blog een beetje in voetbalsfeer baadt deze dagen. Nog eventjes en het is voorbij, beloofd!

Maar misschien kan ik jullie met dit reeksje wel overtuigen dat voetbal ook eens leuk kan zijn. Een van dé redenen waarom ik het wel eens leuk vind om naar een match van het EK te kijken? De voorbeschouwing, nabeschouwing en de pauze. Als Jan Mulder erbij is. Want Jan Mulder vind ik een en al humor, entertainment en plezier. Wat een zaligheid om naar te kijken. Jammer dat het duo Jan Mulder-Jan Boskamp niet meer op de buis is, want dat was pas écht theater. Mulder kent het voetbal door en door, maar bespreekt alles sappig en nooit droog. Heerlijke kerel – momenteel zeer veel te zien op één.

Wie zie/hoor jij graag voetbal becommentariëren?

De herinnering aan Peter Prendergast #BELIRL

Uefa, euro2016, ek, voetbal De eerste match van de Rode Duivels is zoals gevreesd niet goed afgelopen. Vandaag krijgt ons team, onder leiding van Marc Wilmots, een nieuwe kans tegen Ierland. En deze keer moeten ze winnen. Niet omdat ze anders definitief uitgeschakeld zijn (want zelfs bij verlies zou er nog een waterkansje zijn dat ze toch doorstromen naar de volgende ronde), wel omdat zowel de spelers, maar vooral de coach anders met pek en veren overgoten zullen worden.

Voetbal interesseert me eigenlijk niet. Maar tijdens een EK of WK kan je het moeilijk negeren en laat ik me wat meevoeren met de stroom. De matchen van de Duivels probeer ik dan toch halvelings mee te pikken. Maar wat erger ik me aan die blaaskaak van een Wilmots. Niet sinds we de vorige match verloren hebben, maar al sinds de start van zijn carrière als bondscoach. Hoe leuk ik de speler Wilmots vind, des te irritanter vind ik bondscoach Wilmots.

Mijn meest memorabele herinnering aan een groot voetbalkampioenschap? Daarin speelt Wilmots echter wel de hoofdrol. We schrijven juni 2002. Robert Waseige is nog bondscoach en de Rode Duivels spelen de achtste finale tegen Brazilië (de latere winnaar). Ik had examen biologie én chemie, maar het voetbal trok me meer aan die dag. Het stond 0-0. Marc Wilmots scoorde en de euforie was enorm. Voor eventjes maar. Want die duivelse Jamaicaanse scheidsrechter Prendergast keurde het magistrale doelpunt af. Wegens een kleine duwfout die niet door de camera werd vastgelegd. Ik denk niet dat België het Prendergast ooit vergeven heeft. Wie weet hoe het tornooi anders zou zijn gelopen…

Wat is je meest memorable herinnering aan een EK of WK?

#noussommesbruxelles

Ik zat er alweer naast: de mol was niet Cathy, maar wel Gilles. Een hot item op maandag, maar helemaal naar de marge verwezen door de verschrikkelijke gebeurtenissen gisteren. In de luchthaven van Zaventem en de metro in Brussel. Ik was gelukkig in het rustige Roeselare toen alles gebeurde…

Januari 2015 (Charlie Hebdo), november 2015 (Bataclan), maart 2016 (Zaventem). Een triest rijtje. Ik wil niet pessimistisch zijn, maar ik vrees meteen ook dat het niet het einde van het rijtje zal zijn. We leven stilaan in een maatschappij waar we rekening met de mogelijkheid houden dat er iets kan gebeuren. De vraag is niet meer “of”, de vraag is eerder “wanneer”. Dát er een aanslag in de luchthaven en in de metro was gisteren, was geen verrassing. Het was wel een gruwelijke schok.

Bezorgdheid om mensen die je kent in Brussel. Opluchting wanneer je leest of hoort dat ze veilig zijn. Ik hoop voor ons allemaal dat we in de toekomst bespaart blijven van zulke horror.

Toch geloof ik dat we niet teveel mogen focussen op deze gruwel. Het leven moet doorgaan. We mogen niet leven in een constante staat van paniek. Daarom pasten we onze plannen gisteren niet aan en trokken we toch het nachtleven van Antwerpen in. Dat toch iets stiller leek te zijn dan anders… Wat gebeurt is, zal ik nooit vergeten. Maar dat het op 22 maart gebeurde, dat probeer ik zo snel mogelijk te vergeten. Laten we van gisteren niet onze 9/11 maken.

Herbekijk zeker ook even het fragment op Eén waarin Bart Peeters de avond mooi en ingetogen afsluit.

Waar was jij gisteren?

Over vetrollen en Kate Moss

Heftige reacties op de column van Marianne Zwagerman voor Elle. Zij nam de campagne #ImNoAngel op de korrel en werd daardoor bijna met pek en veren overgoten. Onterecht volgens mij.

Haar column voor Elle vind je hier. De campagne #ImNoAngel is een reactie van het modemerk Lane Bryant op de graatmagere Victoria’s Secret modellen. Want zo zien “echte” vrouwen er niet uit. Marianne Zwagerman gaat hier tegenin. Zwagerman predikt niet dat elke vrouw een strijkplank moet zijn, integendeel. Volgens haar is het zandloperfiguur waar we naar moeten streven: rondingen maar geen vetrollen. Maar dat wordt haar niet in dank afgenomen.

In tegenstelling tot heel wat anderen vind ik haar column helemaal niet zwart-wit. Integendeel, haar mening is heel genuanceerd. Een mening die ik overigens deel.

Ik heb me nooit geërgerd aan graatmagere modellen of vrouwen met perfecte vormen. Vrouwen met gezond verstand (een categorie waartoe ik mijzelf reken) weten dat niet iedereen het figuur van Kate Moss kan hebben. Wij beseffen dat en wij eten of drinken er niets minder om. We voelen ons er ook niet minderwaardig door. Maar dat neemt niet weg dat we het lijf van Kate Moss wel prachtig vinden. Omdat ze perfect is. En wie wil niet perfect zijn?

En ja: les goûts et les couleurs… Misschien vind jij een magere vrouw niet mooi, moet er wat meer pak aan zijn… Dat kan allemaal, want we leven in een vrije wereld. Ik vind het allemaal best, maar we moeten de wereld niet op zijn kop zetten. Het is niet zo dat we er allemaal moeten willen uitzien zoals de vrouwen van de #ImNoAngel campagne. Mijn motto: wees gelukkig met jezelf, maar met streven naar verbetering is niets mis. Als ik mocht kiezen, ik leek een beetje meer op Kate Moss. En daarvoor wil ik me niet moeten verontschuldigen.

P.s.: maar zonder alle coke en schandalen als het kan…