Sommigen onder jullie zullen de wenkbrauwen eens fronsen. Maar nog groter is de kans dat je stiekem wel al een aflevering van Temptation Island hebt gezien. Misschien was je wel zoals ik. Ik keek erop neer, maar de nieuwsgierigheid was te groot. Ik moest het toch eerst eens gezien hebben voor ik er écht een mening over kon vormen?

Wachten op miserie

Dus keek ik naar de eerste aflevering van dit seizoen. En lach al vanaf aflevering 1 om de belachelijke oneliners, de overdreven spiermassa van sommige kandidaten of de dommigheid die er bij sommigen afdruipt. Week na week blijf ik kijken. En hopen dat er iets spannends gaat gebeuren. We moesten even wachten, maar het kwam. De ene na de andere begon zijn partner te bedriegen. En wat smulden we van de beelden.

Daar klopt het niet helemaal. Zo ben ik namelijk niet. Ik ben begripvol, meevoelend en ik wil het beste voor elke mens. Als een vriend of vriendin het moeilijk heeft, dan lach ik niet. Dan geniet ik daar niet van. Want ik wil het beste voor hem of voor haar. Als ik erover begin na te denken, dan schaam ik me wel een beetje. Dat ik me zo laaf aan de miserie van een stel halfnaakte feestvierders. Dan vind ik het eigenlijk wel zielig voor Rosanna die haar vriend met zijn tenen slipjes ziet uittrekken. Of heb ik medelijden met Jeffie als hij zangertje Ken zijn vriendin ziet versieren.

Sneaky Lisa

Want hoe marginaal het ook is om mee te doen aan een programma als Temptation Island, de deelnemers zijn ook maar mensen met gevoelens. Niemand verdient het om zo door het slijk te worden gehaald als sneaky Lisa of naïeve Jolien.

Nog één keer neem ik mezelf voor. Nog één keer kijken en dan niet meer. Gelukkig dat het seizoen na vanavond afgelopen is. Zo hoef ik verder niets te missen.

Durf jij toegeven dat je kijkt? 🙂