persoonlijk

En toen werd ze dik…

Gewicht heeft me nooit bovenmatig geïnteresseerd. Omdat ik er ook nooit problemen mee had. Ik ben niet dun, maar ik weeg zeker ook niet teveel. Mijn BMI is perfect gezond en ik heb me altijd goed in mijn vel gevoeld. Soms zeggen mensen wel eens dat ik zo’n goed figuur heb, maar die liegen een beetje, want ik zie toch wel wat buikvet of dikke billen. Of ik ben gewoon te streng voor mezelf, dat kan natuurlijk ook. Om maar te zeggen: gewicht is hier nooit een issue geweest en ik heb altijd frieten gegeten en cola gedronken alsof ik dringend twintig kilo moest bijkomen.

De sumoworstelaar

Maar de tijden zijn veranderd. Ik ben zwanger en er zit een klein jongetje in mijn buik. Dat kleine jongetje blijft echter niet klein en dat merkt mijn weegschaal. Want jawel, ik heb intussen een weegschaal gekocht. En niet elke dag, maar toch enkele keren per week ga ik daarop staan. Om vervolgens een zenuwinzinking te krijgen. Daarnet was het weer zover: tegenover anderhalve week geleden is er bijna twee kilo bij. En dat zorgt voor paniek. Ik ben al serieus over de helft, maar ik moet nog wel eventjes. In mijn eigen beeldvorming zie ik er intussen al uit als een sumoworstelaar.

Zwanger is niet dik?

Mijn lief vindt dat ik overdrijf. En serieus overdrijf. Maar hij is een man. En mannen lijken anders naar dit gegeven te kijken dan vrouwen. “Maar ge zijt zwanger, dat is niet dik zijn, dat hoort er gewoon bij”. Misschien is dat wel waar, maar zo voelt het niet. Ik word stilaan moddervet. Gelukkig vooral mijn buik. Armen, benen en gezicht lijken toch nog een beetje gespaard te blijven. Maar het cijfer op mijn weegschaal is meedogenloos.

Bye bye aperitief

Nog even en ik moet bevallen. Dan komen er “spontaan” enkele kilo’s uit. Maar niet alles vermoed ik. En wat dan? Zij die nooit gesport heeft, zal moeten beginnen sporten? Ik zie het nog niet meteen gebeuren. Maar het zal moeten. Terwijl ik vooral zin heb om hele aperitiefsessies te houden en opnieuw te drinken. En opnieuw frieten te gaan eten in de Quick eens die corona wat is gaan liggen. Maar het zal even water en brood worden…

Ervaringsdeskundigen, wat moet ik doen?

As We Speak #20 – Coronatimes

taart, jarig, verjaardag Het is intussen bijna drie jaar geleden dat ik mijn laatste As We Speak schreef. Drie jaar en heel wat veranderingen later ben ik er weer. In een heel speciale tijd overigens. De laatste twee weken zitten we grotendeels binnen, in ons eigen huis. Corona, waar ik eerst nog eerder luchtig over deed, heeft een veel grotere impact dan we – of ik toch – op het eerste zicht konden vermoeden. Hier gaan we dan:

Reizen

Daar kunnen we voorlopig een grote streep door trekken. Reizen is eventjes niet mogelijk omwille van corona en dat is jammer. Doorgaans maken we in de zomervakantie met twee een reisje. Omwille van de zwangerschap beslisten we om tijdens de Paasvakantie en weekje naar Italië te trekken, op bezoek bij mijn tante. In Italië is de situatie een pak erger dan hier. Zij gingen al veel eerder in quarantaine en het einde lijkt daar nog lang niet in zicht. Dat tripje kunnen we dus maar best vergeten. Hopelijk is ons kleintje een stil en braaf kind. Misschien kunnen we dan tegen het einde van de zomer toch even naar daar?

Werken

De voorbije jaren combineerde ik drie jobs. Mijn fulltime job, het freelance werk én een flexijob. Ook hier voel ik een serieuze impact van corona. Doorheen de week werk ik als sales. De voorbije twee weken zag ik dan ook al mijn afspraken geannuleerd worden. Gelukkig zijn er wel mogelijkheden om door te werken. We zoeken alternatieven, bereiken onze klanten via Teams en telefoon én ik kan voor een keer ook eens wat ander werk doen binnen het bedrijf. Komende week staat er bijvoorbeeld een interview gepland voor een van onze magazines. Het freelance werk gaat ook door. Weliswaar wat aangepast. Zoals je enkele dagen geleden al kon lezen, verschijnen we voorlopig even enkel digitaal. Steun ons en maak tijdelijk mee die switch. Binnen enkele weken kan je de krant gewoon weer op papier gaan halen. Mijn flexijob daarentegen is een ander verhaal. Ik werk al vele jaren op zondag in Café Hopper in Antwerpen. Zoals jullie weten zijn alle cafés en restaurants dicht. De vraag is maar of ik nog terug zal kunnen gaan. Mogelijk heeft corona mijn zwangerschapsverlof serieus vervroegd.

Televisie

Zoveel tijd extra is er eigenlijk niet. Ik ben best druk bezig met het werk. Bovendien wisselen we hier telkens een rustige week af met een drukkere week. Tijdens die drukke week wordt er ook gespeeld, geknutseld en getekend (al ben ik in die laatste twee absoluut niet goed). Toch zijn er een paar programma’s waar ik wekelijks wel naar uit kijk. The Blacklist (donderdagavond – ZES) staat daarbij met stip op 1. Op zondag volgde ik de voorbije weken Over Water (nog te bekijken op VRT NU). Nu dat afgelopen is, kijk ik trouw naar FBI (zondagavond – VIJF).

Mentale gemoedstoestand

Op een leuke manier gek ben ik altijd al geweest. Daar heeft corona niets aan veranderd. Maar verder gaat het uitstekend hier. Ik merk dat veel mensen het moeilijk hebben met wat er allemaal gebeurt of net niet gebeurt. De angst om besmet te raken of iemand te besmetten is ook alomtegenwoordig. Gelukkig gaan we er hier op een gezonde manier mee om. In het dagelijks leven ben ik altijd al positief ingesteld geweest en dat lukt me nu ook zonder moeite. Uiteraard is het niet altijd fijn dat onze bewegingsvrijheid beperkt is, dat we niet zomaar eens naar familie of vrienden kunnen rijden,… Maar ik besef dat dat maar tijdelijk is en vind intussen rust en plezier in huis. Mijn lief verjaarde in deze periode. We konden niet uit eten gaan maar haalden wel een lekkere taart en hadden ook een fijne dag. We zijn niet alleen, iedereen zit in hetzelfde schuitje.

Hoe gaat het met jou?

Geboortekaartje gezocht

Ik kondigde het onlangs al aan: wij doen aan gezinsuitbreiding en mogen binnen enkele maanden een (hopelijk) lief jongetje verwelkomen. Dat wordt meestal aangekondigd met een geboortekaartje.

Daarvan hadden we gehoopt het bij onze werkgever te kunnen laten drukken. Gegarandeerd verzekerd van een goede service en kwaliteit. Helaas. Omdat je nooit zeker weet wanneer zo’n kleintje eraan komt én omdat er in de zomer ook een collectief verlof is waarbij er niet gedrukt wordt, zullen we een andere piste moeten onderzoeken.

Vol goede moed surfte ik al eens online op zoek naar een leverancier van geboortekaartjes. Het aanbod is echter gigantisch. Zoveel vragen: laten we iemand ontwerpen en drukken we apart, kiezen we voor een website waar je het kaartje kiest en standaardinfo kan aanpassen,…

Zoveel vragen, zoveel mogelijke antwoorden. Gelukkig is er een online community met heel wat kennis en ervaring.

Dus ik richt me graag tot jullie: wat zouden jullie doen? Iemand goede ervaringen met bepaalde partijen of bedrijven? Links naar blogposts met leuke tips?

De naamkeuze: Theo Elio?

Niets zo moeilijk als het vinden van een naam voor je toekomstig kind. Een meisje, dat zou niet zo moeilijk zijn geweest, want daar hadden we meteen een gezamenlijk idee voor de naam. Een jongen heeft echter heel wat meer voeten in de aarde.

Weinig mooie jongensnamen

Het is niet zo dat we het helemaal met elkaar oneens zijn, integendeel. Over de meeste namen zijn we het eens: die vinden we gewoon niet zo heel erg mooi. Af en toe kwamen we wel eens verschillen tegen. Maar meestal waren we het wel eens. Vrij snel kwamen we op een lijstje met een vijftal namen. Maar de knoop doorhakken, dat was een stuk moeilijker. Uiteindelijk moet dat kind de rest van zijn leven met onze keuze verder. Lang stond Louis op nummer 1, maar helemaal overtuigd was ik toch niet. Mijn zus was dan weer rechtstreeks verantwoordelijk voor het meedogenloos killen van de naam Leo. Nochtans een heel mooie naam, maar ik heb het liedje van Leowafels nog altijd niet helemaal uit mijn hoofd…

Vlaams-Waalse verschillen

Zoals ik eerder al vermeld heb kom ik zelf uit Vlaanderen en mijn vriend uit Wallonië. Dat zorgde toch voor enkele no-gos wat betreft de naamkeuze voor ons toekomstig kind

De ene hond is de andere niet: zo was er die ene naam die bij hem en zijn Franstalige vrienden goed werd bevonden, maar die bij mij onverbiddelijk de vuilbak in ging. In Vlaanderen wordt die specifieke naam immers geassocieerd met de naam van een…hond. No way, dat ik mijn kind een hondennaam geef
Té Frans of té Nederlands: Kees bestaat niet in Wallonië en Arnaud ziet er voor mij te Frans uit. Arno was daarentegen wel een optie, een mooi Belgisch compromis
Politieke gevoeligheden: mijn kind Elio noemen zou nooit in me opkomen, maar Theo vind ik daarentegen wel echt een mooie naam. Voor mij was dat lang nummer 1. In Wallonië worden er echter niet altijd de meest positieve associaties gemaakt. Exit Theo dus.

We zijn er klaar voor…

Wat de naam betreft dan toch. Heel wat andere vraagtekens staan wel nog open. Maar die naam, dat zit wel snor. Zolang er niets gedrukt staat, kan alles uiteraard nog veranderen…

Vind/Vond jij het ook zo moeilijk? Of zou jij meteen een leuke jongensnaam weten?

Het is geen vrouwtje

Heel wat vrouwen dromen van een dochtertje. Met schattige staartjes en mooie jurkjes. Samen shoppen en giechelen. Ik was daar niet anders in. De NIPT-test deed die dagdromen snel verdwijnen. Want we verwachten geen meisje, maar een jongen.

En dat is ook goed. Want eigenlijk ga ik helemaal niet zo graag shoppen. En misschien giechelen ze niet, maar lachen doet iedereen toch graag? Laten we alleen afspreken dat hij niet té geïnteresseerd raakt in voetbal, want dat kan me echt niet zo boeien. Tennis is ook een leuke sport.

De titel doet me denken aan de aankondiging van onze toenmalige prins bij de geboorte van zijn dochtertje voor de wereldpers. Trots kondigde hij aan dat het een vrouwtje was. Hilariteit alom. Laten we dan ook dat nog afspreken: onze kleine wordt perfect tweetalig, zodat hij later, bij de geboorte van mijn eerste kleindochter, trots kan zeggen dat het een meisje is. En dan ga ik wel met dat kind shoppen.

De buik die (niet) sprak

Toen ik zwanger werd, had ik niet verwacht dat dat ook een effect zou hebben op mijn sociale contacten met mensen. Maar toch. Opeens blijkt mijn buik interessanter te zijn dan mijn gezicht.

En dat is raar. Het gebeurt meer en meer en het geeft me echt de kriebels. Als ik iemand gedag zeg – zwanger of niet – kijk ik die persoon in de ogen, mijn blik blijft altijd minstens ergens op het gezicht hangen. Mijn gezicht is tegenwoordig voor veel mensen echter maar bijzaak. Als (sommige) mensen me zien, dwaalt hun blik spontaan en ogenblikkelijk af naar mijn buik. “Is er al iets te zien?”, moet de vraag zijn die door hun gedachten schiet.

Lieve mensen, er is nog niet veel te zien. Dat zal nog wel komen, maar liever ook niet te snel te veel. Maar belangrijker nog: mijn buik zal niet antwoorden. Daarom deze oproep: als je mij volgende keer ziet, probeer me toch enkele seconden aan te kijken alvorens je blik te laten afdwalen.

Een bekend gegeven?

Breek de stilte

Bijna een volledig jaar. Zolang is het geleden dat ik hier nog op mijn blog was. Het lijkt eigenlijk nog langer. Dat betekent niet dat ik helemaal weg was. Ik kwam wel nog lezen bij jullie. Vaak in stilte. Zo’n voyeur die niets achter laat. Zo’n voyeurs komen hier ook wel eens gluren. Alleen ben ik er eentje van het lievere soort. Zonder gif, gewoon uit gemeende interesse.

Bij een nieuw jaar horen nieuwe voornemens. Opnieuw beginnen bloggen is er daar eentje van. Maar het nieuwe jaar belooft zoveel meer hier. Geen verhuizing meer. Dat deden we vorig jaar al. Geen nieuwe job. Want ik ben blij waar ik zit. Op de verschillende plaatsen waar ik mag zitten. Dat is pittig, maar boeiend. En het verveelt nooit. Een baby. Dat belooft het nieuwe jaar. Tegen de zomer. Dat belooft verandering. En drukte. Jammer genoeg ook een bevalling. En serieuze avondmisselijkheid. Maar dat nemen we erbij. Het zal in elk geval genoeg inspiratie opleveren.

Maar we nemen het stap per stap. Dit is post 1 van 2020. Hopelijk houdt het voornemen dit jaar wel stand. En hoor ik jullie gauw.

Hoe verging het jullie het afgelopen jaar?

#throwback Thursday in het Sportpladijs

Het is hier de voorbije weken erg stil geweest. Over de reden waarvoor ga ik niet uitweiden, maar het zijn geen gemakkelijke tijden geweest. Verandering is altijd moeilijk, ook al zet je die verandering zelf mee in gang.

De voorbije weken zijn er dan ook weinig momenten geweest dat ik me écht heb kunnen ontspannen. De slappe lach krijgen om gekke situaties, hersenloos naar je favoriete soap kijken of gewoon even genieten van niets te doen. Het lijken banale dingen maar het zijn momenten die elke mens nodig heeft om verder te kunnen gaan met de orde van de dag. Laat ons stellen dat ik die momenten niet al te veel heb gehad. Al heb ik ook geen recht om mezelf te beklagen.

Gelukkig was daar dan Gert Verhulst, tezamen met zijn sprekende hond. Samen met mijn beste vriendin en mijn zus had ik tickets gekocht voor Throwback Thursday, maar dan op een maandag. De dag zelf ging ik met enige tegenzin naar het Sportpaleis. Waar zaten mijn gedachten toen ik een ticket kocht voor een concert van een sprekende hond? Het werd echter een waanzinnige avond. De avond startte met Ketnet en enkele deelnemers van Eurosong for Kids. De meesten daarvan kende ik niet, veel deed het me ook niet. Vervolgens was het de beurt aan Spring. Hoewel ik het programma zelf indertijd amper gezien had, kende ik een groot aantal van de nummers wel. De ambiance zat er meteen in en het was best genieten van het optreden van Jelle Cleymans en co. Maar dan kwam het hoogtepunt van de avond: Samson & Gert. Het dak ging er helemaal af. Elk nummer werd van begin tot einde meegezongen, om kippenvel van te krijgen. Wanneer de burgemeester zijn befaamde toespraak hield, konden we woord voor woord mee declameren. Aan allen die gekomen zijn proficiat. Aan allen die niet gekomen zijn, ook proficiat. We moedigden Octaaf De Bolle aan tijdens het turnen en kwamen niet meer bij toen Gert alludeerde op de flater die Koen “Albertoooo” Crucke maakte met de wifi van het Sportpaleis. Heel even werden onze ogen bijna nat toen ook madame Praline ter sprake kwam.

Move over Bruce Springsteen, Bono, Leonard Cohen en alle groten ter Aarde. (Ik twijfelde even of ik ook Prince in het lijstje zou typen, maar dat zou mijn zus mij nooit vergeven) Nog nooit was er zoveel ambiance in het Sportpaleis als die avonden dat Gert Verhulst met Samson hun grootste hits vanonder het stof haalde. Patatjes, Samen op de moto, Samsonrock, … Het héle Sportpaleis – dat tot de nok gevuld was – zong élk nummer van A tot Z mee. Luidkeels. Alsof ons leven er vanaf hing. Ik geloof niet dat Bono, Bruce, David, Prince, Leonard of Justin dat ooit hebben meegemaakt. Samson & Gert, dat zijn onze jeugdhelden. En jeugdhelden blijven ook helden wanneer je opgroeit. Een avond nostalgie. Maar nostalgie van het soort waar je geen spijt van hebt.

Liefste Gert, ik weet dat je al lang niet meer moet sparen tot die tien miljoen. Maar blijf toch doorgaan. En geef ons aub één keer per jaar zo’n avond waarbij we kunnen lachen, zingen en gelukkig zijn. Zo’n avond waarbij we het cool vinden om met een t-shirt rond te lopen van een hond die niet kan praten. Zo’n avond waarop het ok is om weer gewoon kind te zijn.

Toevallige ontmoetingen

illumenium, estse band, toevallige ontmoeting Ik was zoals altijd gehaast. Niet omdat ik ergens dringend moest zijn. Wel omdat ik niet hou van snelwegparkings. Snel tanken en weer weg, dat was mijn doel. Wanneer ik van de betaalautomaat naar mijn auto loop om te tanken komt een er een jonge kerel naar me toegelopen. “Do you speak english?” vraagt hij me. Alarmknoppen in mijn hoofd. In normale omstandigheden zeg ik nee, grijp ik snel naar mijn handtas en kijk ik toch even naar mijn auto om te checken dat ik intussen niet word bestolen. Naar dat soort reacties is onze maatschappij aan het evolueren.

Maar niet vandaag. Hij stelde de vraag op een ontwapenende manier. Geen gevaar hier. Het bleek het bandlid te zijn van de Estse band Illumenium. Sinds 2015 tourt de band al door Europa en trekken ze van stad naar stad om er hun muziek te spelen. Onderweg verkopen ze in tankstations, treinstations etc hun album. Voor een bedrag dat de koper zelf kiest.

Ik had hun muziek uiteraard nog nooit gehoord maar ik was wel gecharmeerd door hun verhaal. Dus kocht ik het album en kreeg met de glimlach een gehandtekend exemplaar. “Als we ooit zo bekend zijn als AC/DC zal je daar heel blij mee zijn“. Succes nog jongens! (Later thuis zal ik hun Facebookpagina checken. Ik ben duidelijk niet de enige die op deze manier met hen heeft kennis kunnen maken)

Ik tank alsnog en rijd goedgemutst verder. Zo’n ontmoetingen maken het leven mooi.

Zou jij de cd hebben gekocht?

Candle in the Wind

Wanneer was de slag bij Waterloo? De Guldensporenslag? De Franse Revolutie? Bij dergelijke vragen breekt het angstzweet mij uit. Ik zou er zomaar wel eens 100 jaar of meer naast kunnen zitten. Ik heb gewoon niets met historische data. Of met data in het algemeen. Verjaardagen is bijvoorbeeld nog zoiets aartsmoeilijk. Maar gelukkig is er tegenwoordig Facebook. Dank Amerikaanse vriend voor die handige reminders.

Maar als je me vraagt: op welke datum is prinses Diana verongelukt? Dan weet ik het meteen: 31 augustus 1997. Ik was een jaar of 11 en wist eigenlijk niet eens wie zij was. Maar de hele mediastorm en de gigantische herdenking maakte wel een onuitwisbare indruk op mij.

Ik lag in mijn bedje. Het was nog donker en de dag voor ik naar het zesde leerjaar ging. Ik kon niet meer slapen en ging al naar beneden waar mama voor de televisie zat. Het eerste wat ze zei was “Diana is gestorven”. Ik wist maar vaag wie het was, maar zette me mee in de zetel en keek nog geruime tijd mee naar de beelden en de eerste reacties die binnen sijpelden.

Meester Dirk deelde ons de eerste schooldag op in groepjes. Een voor een moesten wij op het einde van de week het nieuws brengen voor de rest van de klas. Ik was de eerste week aan de beurt. Lady Di was uiteraard ons hoofditem. In dezelfde periode overleed ook Moeder Theresa en startte het proces rond de au pair Louise Woodward plaats. Maar dat verbleekte allemaal bij de heisa in de media en het verdriet van die twee kleine Britse prinsjes.

Weet jij nog waar je was op 31 augustus 1997?