De buik die (niet) sprak

Toen ik zwanger werd, had ik niet verwacht dat dat ook een effect zou hebben op mijn sociale contacten met mensen. Maar toch. Opeens blijkt mijn buik interessanter te zijn dan mijn gezicht.

En dat is raar. Het gebeurt meer en meer en het geeft me echt de kriebels. Als ik iemand gedag zeg – zwanger of niet – kijk ik die persoon in de ogen, mijn blik blijft altijd minstens ergens op het gezicht hangen. Mijn gezicht is tegenwoordig voor veel mensen echter maar bijzaak. Als (sommige) mensen me zien, dwaalt hun blik spontaan en ogenblikkelijk af naar mijn buik. “Is er al iets te zien?”, moet de vraag zijn die door hun gedachten schiet.

Lieve mensen, er is nog niet veel te zien. Dat zal nog wel komen, maar liever ook niet te snel te veel. Maar belangrijker nog: mijn buik zal niet antwoorden. Daarom deze oproep: als je mij volgende keer ziet, probeer me toch enkele seconden aan te kijken alvorens je blik te laten afdwalen.

Een bekend gegeven?

 

15 comments

  1. Als het enige troost is: van zodra er iets te zien is, zal Jan en allemaal je buik aanraken… Ik had daar echt een hekel aan! Wie doet zoiets? Heel veel mensen dus.
    Geniet er maar van nu er nog geen super-buik is… 🙂

    Like

  2. Dikke proficiat! Bij mij was er vrij snel veel te zien (vanaf 5.5 maanden dachten mensen dat ik hoogzwanger was), waardoor het staren nooit zo openlijk of lang voelde. De blik ging eerder in omgekeerde volgorde, eerst naar de buik en dan naar mijn gezicht 😅

    Like

Plaats een reactie