Het is hier de voorbije weken erg stil geweest. Over de reden waarvoor ga ik niet uitweiden, maar het zijn geen gemakkelijke tijden geweest. Verandering is altijd moeilijk, ook al zet je die verandering zelf mee in gang.

De voorbije weken zijn er dan ook weinig momenten geweest dat ik me écht heb kunnen ontspannen. De slappe lach krijgen om gekke situaties, hersenloos naar je favoriete soap kijken of gewoon even genieten van niets te doen. Het lijken banale dingen maar het zijn momenten die elke mens nodig heeft om verder te kunnen gaan met de orde van de dag. Laat ons stellen dat ik die momenten niet al te veel heb gehad. Al heb ik ook geen recht om mezelf te beklagen.

Gelukkig was daar dan Gert Verhulst, tezamen met zijn sprekende hond. Samen met mijn beste vriendin en mijn zus had ik tickets gekocht voor Throwback Thursday, maar dan op een maandag. De dag zelf ging ik met enige tegenzin naar het Sportpaleis. Waar zaten mijn gedachten toen ik een ticket kocht voor een concert van een sprekende hond? Het werd echter een waanzinnige avond. De avond startte met Ketnet en enkele deelnemers van Eurosong for Kids. De meesten daarvan kende ik niet, veel deed het me ook niet. Vervolgens was het de beurt aan Spring. Hoewel ik het programma zelf indertijd amper gezien had, kende ik een groot aantal van de nummers wel. De ambiance zat er meteen in en het was best genieten van het optreden van Jelle Cleymans en co. Maar dan kwam het hoogtepunt van de avond: Samson & Gert. Het dak ging er helemaal af. Elk nummer werd van begin tot einde meegezongen, om kippenvel van te krijgen. Wanneer de burgemeester zijn befaamde toespraak hield, konden we woord voor woord mee declameren. Aan allen die gekomen zijn proficiat. Aan allen die niet gekomen zijn, ook proficiat. We moedigden Octaaf De Bolle aan tijdens het turnen en kwamen niet meer bij toen Gert alludeerde op de flater die Koen “Albertoooo” Crucke maakte met de wifi van het Sportpaleis. Heel even werden onze ogen bijna nat toen ook madame Praline ter sprake kwam.

Move over Bruce Springsteen, Bono, Leonard Cohen en alle groten ter Aarde. (Ik twijfelde even of ik ook Prince in het lijstje zou typen, maar dat zou mijn zus mij nooit vergeven) Nog nooit was er zoveel ambiance in het Sportpaleis als die avonden dat Gert Verhulst met Samson hun grootste hits vanonder het stof haalde. Patatjes, Samen op de moto, Samsonrock, … Het héle Sportpaleis – dat tot de nok gevuld was – zong élk nummer van A tot Z mee. Luidkeels. Alsof ons leven er vanaf hing. Ik geloof niet dat Bono, Bruce, David, Prince, Leonard of Justin dat ooit hebben meegemaakt. Samson & Gert, dat zijn onze jeugdhelden. En jeugdhelden blijven ook helden wanneer je opgroeit. Een avond nostalgie. Maar nostalgie van het soort waar je geen spijt van hebt.

Liefste Gert, ik weet dat je al lang niet meer moet sparen tot die tien miljoen. Maar blijf toch doorgaan. En geef ons aub één keer per jaar zo’n avond waarbij we kunnen lachen, zingen en gelukkig zijn. Zo’n avond waarbij we het cool vinden om met een t-shirt rond te lopen van een hond die niet kan praten. Zo’n avond waarop het ok is om weer gewoon kind te zijn.