In 2006 verdween Justin Gatlin uit de spotlights. De Amerikaanse sprinter was betrapt op doping en mocht vier jaar niet meer deelnemen aan de officiële competitie. Weinigen hadden het misschien verwacht, maar de afgelopen dagen stond hij er opnieuw. Op het wereldkampioenschap tegen de eeuwige redder van de sport: Usain Bolt.

Ik heb me eraan geërgerd. Niet aan Gatlin, wel aan diverse commentatoren en media. Steeds opnieuw werd er gehamerd op het dopingverleden. Steeds opnieuw werd herhaald hoe erg het wel niet zou zijn als Gatlin zou winnen van Bolt. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ik begon te hopen dat hij het zou halen, maar helaas. (Sowieso ben ik niet zo voor Bolt, wat een dramaqueen!)

Uiteraard ben ik tegen doping. Het verpest de sport en vervalst de competitie. Dopingzondaars moeten gestraft worden. Zwaar gestraft. Misschien moeten ze zelfs helemaal uit hun sport geweerd worden. Maar dat is een andere discussie. Justin Gatlin werd gestraft en heeft die straf ook uitgezeten. Einde verhaal. De man heeft hard gewerkt om er terug te staan. Om nog steeds mee te kunnen met zijn concurrenten. Toen hij zijn straf kreeg, werd er een termijn bepaald. Na die termijn kreeg hij opnieuw een kans. En die kans heeft hij gegrepen.

Misschien ben ik naïef en blijkt het spreekwoord waar: “Eens een valsspeler, altijd een valsspeler“. Misschien is het ook naïef van anderen om ervan uit te gaan dat Bolt wél clean sport. En misschien heeft Gatlin zijn leven écht gebeterd en gaat hij helemaal voor zijn sport. En dan is het triest dat je van de maatschappij geen écht nieuwe kans krijgt.

Geloven jullie in een dopingvrije sport? (Of kan het je niet al teveel schelen?)