“Maar volgend jaar gaan we écht”. Dat horen ze mij al tien jaar zeggen en het is er nog altijd niet van gekomen. Maar nu meen ik het (weer): volgend jaar ga ik écht, eindelijk eens naar Roland Garros. Dé grand slam der grand slams. Het tornooi waar er telkens meer mooi tennis wordt gespeeld vanop de baseline.

Zijn jullie tennisliefhebbers?

Vroeger keek ik naar heel veel matchen, zeker op de Australian Open, Roland Garros, Wimbledon en US Open. Ik stond ’s nachts regelmatig op en verkwanselde kostbare studeertijd tijdens de examens. De laatste jaren is die tennisliefde wat geminderd. Ik lees de Play Tennis niet meer, ik zou de top tien van zowel mannen als vrouwen echt niet meer weten en een absolute favoriet heb ik niet meer. (Dat waren Arantxa Sanchez-Vicario, Steffi Graf, André Agassi en later Justine Henin)

Of misschien toch wel… Rafael Nadal, de onbetwistbare keizer van het gravel, is de laatste jaren mijn favoriet. Niet omwille van zijn uiterlijk, helemaal niet. (Remember Carlos Moya? Dat was pas een patéke!) Wel omdat hij ongelofelijk goed speelt. Wat een slagen, wat een snelheid! En wie beweert dat hij geen techniek heeft, moet toch nog eens beter naar zijn spel kijken. De laatste maanden heeft hij het wat moeilijker gehad, is ook wat weggegleden in de rankings. Maar ik geloof dat hij er op Roland Garros weer zal staan. En bij de vrouwen? Daar tip ik voorlopig toch maar op Serena Williams.

Wie zien jullie met de overwinning aan de haal gaan?