Afgelopen woensdag trok ik met de zus en Stefanie naar het optreden van Maceo Parker in Bozar in Brussel. We keken er echt naar uit. (Al moet ik toegeven dat ik de dag zelf geen zin had: vroeg op, rit naar Brussel,… Maar dat had werkelijk geen invloed op wat ik nu verder ga vertellen.)

We zagen Maceo Parker eerder al: jaren geleden op het Cactus Festival in Brugge (toen ik nog geen speciale band met de stad en haar inwoners had), enkele jaren geleden eveneens in Bozar en volgens mij nog eens ooit ergens. (Caroline, help me eens: als muzikant bij Prince? Of in de Arenbergschouwburg?) Telkens was het een grandioos feest. Ongelofelijk hoeveel ritme en funk die kerel in zijn lijf heeft. Telkens verbaasden we er ons over.

En daarom was ik zo teleurgesteld. Omdat niets van dat euforische gevoel na eerdere optredens er nog was. De show was rommelig, het pakte niet en ik telde af naar het einde. Dat kwam niet omdat ik voordien al niet veel zin had. Ook mijn twee gezellen waren achteraf niet positief. Iets positiever dan ik, maar dat is normaal. Want zij zijn hevige fans. En dat soort fans krijg het moeilijk over hun lippen dat een optreden echt slecht was. 🙂 Hoe het komt? Geen idee. De leeftijd misschien? De goede man is er al 72. Misschien hoeft hij niet meer op een podium te staan. Of misschien hadden we gewoon pech en had hij een slechte dag.

Zonde van mijn 45 euro. Exit Maceo Parker. Ik koester de mooie herinneringen, maar een nieuwe afspraak komt er niet meer.

P.s.: foto’s nemen met smartphone geeft niet altijd mooie beelden..