Toen we met de collega’s onlangs naar de film gingen (een slechte film waarvan ik me de titel al niet meer kan herinneren. Maar wél een gezellige avond!), zag ik de trailer van Annie. De hedendaagse herwerking van een ware klassieker, voor het eerst verfilmd in 1982. Het rossige meisje met sproetjes is nu een mooie zwart meisje. Toen ik de trailer zag, riep ik meteen uit: “Die wil ik ook zien!” (Vergeef me mijn smaak… Af en toe een melige romantische/grappige film moet kunnen!)

Zo gezegd zo gedaan: tot mijn verbazing overtuigde ik de lieve vriend om me naar de cinema te vergezellen. Om half vier zaten we in een zaal van de Brugse Kinepolis, omringd door wel honderden kleine kinderen. Ik dacht nog: “vreemd, zij verstaan toch nog geen Engels?“, maar dacht er verder niet bij na. Toen de film begon, werd het echter al snel duidelijk: we zaten verdomme naar een gedubde versie te kijken! Ver-schrik-ke-lijk! Ik stoof naar buiten op zoek naar de zaal waar de Engelse versie liep, maar zowaar: die was er niet! Bij Kinepolis vertelden ze me dat ze tijdens de vakantieweken in de namiddag enkel Nederlandstalige versies spelen. Voor de Engelse moeten we ’s avonds terugkomen.

Gelukkig kregen we ons geld terug en met een witte Magnum in de maag maar zonder Annie te hebben gezien, keerden we huiswaarts. Annie zal ik wellicht nooit in de cinema te zien krijgen. (Hoe groot is de kans dat ik de vriend nogmaals overtuig om me te vergezellen?) En een klein stemmetje – een heel stout stemmetje – fluisterde in mijn oor: “in Antwerpen zou’t niet waar geweest zijn!”… (Voor ik boze Bruggelingen aan mijn deur krijg: ik heb het even opgezocht. Annie speelt in de originele versie vandaag in UGC Antwerpen om 14 u én om 19.30 u…;-))